كليدواژه :
انگليسي , عربي , فارسي , هوش زماني , يادگيري زبان
چكيده فارسي :
واژة «هوش» سال‌هاست كه معناي تك‌بُعدي خود را ازدست‌داده و به‌عنوان مفهومي چندوجهي كه تمامي توانايي‌هاي افراد را دربرمي‌گيرد، در نظر گرفته مي‌شود. يكي از انواع هوش كه بر اساس تفاوت‌هاي فردي زمان‌محور بناشده، «هوش زماني» است كه به افكار، ديدگاه‌ها و رفتار افراد در ارتباط با زمان اطلاق مي‌شود. اين مقوله اگرچه در حوزه‌هاي مربوط به علوم مديريّت مورد پژوهش قرارگرفته، امّا در حوزة آموزش توجّه چنداني بدان نشده است. ازآنجاكه مقولة زمان ارتباط تنگاتنگي با فرهنگ و زبان دارد، پژوهش حاضر سعي كرده است تأثير تحصيل در سه زبان متفاوت بر هوش زماني دانشجويان را مورد مقايسه قرار دهد. دو هدف در اين مطالعه مد نظر است: اوّل، بررسي تأثير تحصيل در زبان‌هاي انگليسي، فارسي و عربي بر هوش زماني دانشجويان با درنظرگرفتن رويكرد آموزش زبان كاربردي، نظريّة فعّاليّت و نظريّة عادت‌واره و دوم، بررسي احتمال تفاوت معنادار ميان دانشجويان كارشناسي زبان انگليسي، فارسي و عربي از نظر هوش زماني؛ بدين منظور، پرسشنامة هوش زماني توسّط 100 دانشجوي زبان و ادبيّات انگليسي، 100 دانشجوي زبان و ادبيّات فارسي و 90 دانشجوي زبان و ادبيّات عربي كامل شد. نتايج آزمون‌هاي «تي‌مستقل» بر روي داده‌ها، تأثير معنادار و منفي تحصيل در زبان فارسي و انگليسي را بر روي هوش زماني دانشجويان اين رشته‌ها نشان داد (0/05> p)، به‌طوري‌كه هوش زماني دانشجويان ترم دوم بالاتر از هوش زماني دانشجويان ترم هشتم بود. در رابطه با هدف دوم مطالعه، يافته‌ها حاكي از آن بود كه تفاوت معناداري ميان اين سه گروه از نظر هوش زماني وجود دارد، به‌عبارتي‌ديگر، دانشجويان رشتة زبان انگليسي از هوش زماني بالاتري برخوردار بودند (0/05> p). درنهايت، نتايج و كاربردهاي اين پژوهش در بافت آموزش زبان مورد بحث قرار گرفت.
چكيده لاتين :
The concept of “intelligence” lost its one-dimensional sense many years ago and is
now considered a multidimensional concept that encompasses all abilities of
individuals. One type of intelligence that is based on time-related individual
differences is “temporal intelligence”, which refers to the thoughts, views, and
behaviors of people in relation to time. Although this variable has been researched
in the field of managerial science, it has not received much attention in the field of
education. Since the concept of time is closely related to culture and language, the
present study attempted to compare the effects of studying three different languages
on students’ temporal intelligence. Two objectives were considered in this study:
first, to investigate the effects of studying English, Persian and Arabic languages on
students’ temporal intelligence by considering the Applied ELT approach, activity
theory, and habitual theory; and second, to investigate the possibility of significant
differences among undergraduate students in English, Persian and Arabic in terms
of temporal intelligence. For this purpose, the General Temporal Intelligence
Scale was completed by 100 students of English language and literature, 100
students of Persian language and literature, and 90 students of Arabic language and
literature. The results of the independent samples t-test on the data showed a
significantly-negative effect of studying Persian and English on the temporal
intelligence of students in these fields (p < 0.05), meaning that the temporal
intelligence of second-semester students was higher than the temporal intelligence
of eighth-semester students. Regarding the second purpose of the study, the findings
indicated that there was a significant difference among these three groups in terms
of temporal intelligence; in other words, English students had higher temporal
intelligence (p < 0.05). Finally, the results and implications of this study were
discussed in the context of language education.
