تحزب و تعميق توتاليتريسم در حكومت پهلوي (1357-1336)

Party Line and Deepening of Totalitarianism in the Pahlavi Government (1336-1357)

پژوهش پيش رو با تمركز بر سياست تحزب پهلوي دوم از سال 1336 تا 1357، در پي پاسخ به اين پرسش است كه محمدرضا پهلوي چرا و چگونه از ابزاري دموكراتيك چون حزب در راستاي پيشبرد اهداف سياسي خود بهره برده و در اين زمينه به چه نتايجي نايل شده است؟ (سوال) يافته هاي پژوهش كه به شيوه توصيفي-تحليل گردآمده(روش) حاكي از آن است كه پهلوي دوم با سياست تحزب، از يك طرف در پي تربيت كادرهاي مطيع و توسعه نظارت حزبي بر اركان زندگي مردم و در نهايت توسعه توتاليتريسم برآمده و از طرف ديگر با مشاركت اجباري توده ها در صحنه سياسي و همچنين نمايش دموكراتيك به دنبال تضمين مشروعيت حكومت بوده است. اما نتايج حاصل از اين سياست نه تنها به تقويت حكومت پهلوي نيانجاميد بلكه به فروپاشي آن سرعت بخشيد. (يافته ها)

The present research, focusing on the politics of the second Pahlavi party line from 1336 to 1357, seeks to answer the question: why and how did Mohammad Reza Pahlavi followed party line as a democratic tool for advancing his political goals and what results did he achieve in this regard? The findings of the research, which were collected in a descriptive-analytical way (method), indicate that the second Pahlavi with party politics, on the one hand, followed the training of obedient cadres and the development of party supervision over the pillars of people's lives, and finally the development of totalitarianism. And, on the other hand, with the forced participation of the masses in the political scene as well as the democratic show, it has sought to guarantee the legitimacy of the government. But the results of this policy not only did not strengthen the Pahlavi government, but accelerated its collapse.