مباني روانشناختي استفاده از طنز براي مخاطب كودك در برنامه‌سازي تلويزيوني

با توجه به پيچيدگي و گستردگي مفهوم طنز و تفاوت‌هاي آن در فرهنگ‌هاي مختلف، بين آنچه كه در دنياي بزرگسالان طنز تلقي مي شود با آنچه كه براي كودكان طنزآميز است تفاوت ماهوي وجود دارد در اين گستره، ضروري است دو موضوع به روشني تبيين شود: اول) خود مفهوم كودكي است. اين مفهوم با وجود سادگي، داراي تعاريفي سهل و ممتنع است و مناقشات زيادي را از تعيين محدوده سن تقويمي تا تعيين خصوصيات و مختصات شناختي، اجتماعي و حقوقي آن برانگيخته است. در اين مقاله منظور از «كودك» سن تقويمي از بدو تولد تا حدود ۸۹ سالگي است كه مطابق با دوره‌هاي تحولي قبل از شكل‌گيري عمليات منطقي صوري و انتزاعي است، و دوم) مفهوم طنز است. تعريف اين مفهوم نيز هيچگاه گرانيگاه همه پسند و قابل اجماعي نداشته و طيف وسيعي از جوك، فكاهه، مطايبه تا مطالب گزنده و انتقادي را در بر گرفته است. برخي از صاحبنظران، اين مفهوم را شكل فاخري از محتواهاي خنده آور دانسته‌اند كه هدف آن اصلاح ساختارها و رفتارهاي اجتماعي و اخلاقي است. بديهي است كه كودكان، هم به دليل محدوديت‌هاي شناختي و هم نقش و جايگاه اجتماعي‌اشان سهم چنداني در اين تعريف از مفهوم طنز ندارند. براي آنان طنز به معني هيجان مثبت است كه مهمترين نمود آن خنده است. بنابراين در اين مقاله منظور از طنز كودكان، هر نوع محتوايي است كه باعث هيجان مثبت و خنده در كودكان مي‌شود