طراحي و اعتباربخشي مدل برنامه درسي كارآفريني اجتماعي در آموزش عالي ايران

A Social Entrepreneurship Curriculum Model in Iran Higher Education

هدف از پژوهش حاضر، طراحي و اعتباربخشي مدل برنامه درسي كارآفريني اجتماعي در آموزش عالي بود. اين پژوهش جزء پژوهش­ هاي تركيبي، از نوع اكتشافي متوالي است. بخش كيفي با استفاده از روش تحليل محتوا با رويكرد قياسي و كدگذاري باز و محوري و در بخش كمي با استفاده از روش آمار توصيفي و استنباطي شامل آزمون استنباطي و ناپارامتريك خي دو و همچنين فريدمن جهت رتبه بندي گويه­­ هاي هر عنصر استفاده شد. مشاركت كنندگان در بخش كيفي شامل 4 گروه، متخصصان كارآفريني، برنامه­ ريزان درسي، جامعه ­شناسي و كارآفريني اجتماعي و با تكنيك گلوله برفي بود كه تا رسيدن به اشباع نظري مصاحبه به­ عمل آمد. جامعه آماري در بخش كمي شامل دانشجويان كارآفريني و متخصصين كارآفريني اجتماعي و با روش هدفمند و در دسترس انجام شد. در بخش كيفي از مصاحبه نيمه ساختاريافته و در بخش كمي از پرسشنامه محقق ساخته استفاده شد كه از روايي و پايايي قابل قبول برخوردار بودند. سپس با استفاده از نظر 7 متخصص كارآفريني اجتماعي و برنامه ريز درسي مدل بدست آمده اعتبار بخشي شد كه مورد تأييد قرار گرفت. در پايان مدل نهايي برنامه درسي كارآفريني اجتماعي در آموزش عالي با 87 عنوان در قالب عناصر ده گانه اكر، طراحي و تدوين شد.

The purpose of this study was to design and validate a social entrepreneurship curriculum model for Iran higher education. This research is a combination of consecutive exploratory research. The qualitative part was used using content analysis method with deductive approach and open and axial coding and in the quantitative part, the descriptive and inferential statistical methods were applied including inferential and non-parametric Chi-square and Friedman tests to rank the items of each element. The participants in the qualitative section including 4 groups, entrepreneurship specialists, curriculum planners, sociology and social entrepreneurship who were interviewed until the theoretical saturation of the interview was reached with the snowball technique. In addition, the statistical population in the quantitative section included entrepreneurship students and social entrepreneurship specialists who were selected by an available and purposeful method. In the qualitative phase, a semi-structured interview and in the quantitative part, a researcher-made questionnaire was used as the data collection tools. The validity and reliability of the interview and questionnaire was assessed and shown to be at the acceptable levels. Then, using the opinion of 7 social entrepreneurship experts and curriculum planners, the obtained model was validated and at the end, the final model of social entrepreneurship curriculum in higher education was designed and compiled with 87 titles in the form of ten acre elements.