استعاره عكاسانه در آثار پست مدرن

No title

بخش مهمي از ارتباط كلامي ما را استعاره تشكيل مي دهد. در سنت مطالعات ادبي، استعاره به مثابه عالي ترين نوع تشبيه در شرايطي شكل مي گيرد كه از ميان اركان تشبيه تنها مشبه به كاررود. از منظر زبان شناسي در چنين شرايطي با دو محور جانشيني و همنشيني سروكار داريم؛ بدين معني كه به دليل تشابه معنايي نشانه اي از محور جانشيني به جاي نشانه ديگري انتخاب مي شود و بر محور همنشيني قرارمي گيرد. در اين پژوهش به دليل همنشين شدن عكس با متن ادبي به ادامه مطلب پرداخته تا رابطه استعاره و عكاسي بهتر درك شود. زيرا بهتر است گاهي عكس ها را استعاره هايي بدانيم كه نياز به رمز گشايي دارند. در دوران معاصر كه وامدار دوران پست مدرن است، هنر عكاسي و ادبيات و استعاره بيشتر از گذشته با يكديگر تداخل معنايي پيدا كرده اند. زيرا پست مدرنيست ها انواع چيز ها را به چشم متون مي نگرند و بر اين نكته تاكيد دارند كه همه متون به صورت نقادانه قرائت شوند. عكاسي نيز همواره بخش تفكيك ناپذير هنر پست مدرن بوده است و در شكل گيري نظريه هاي پست مدرني نقش اساسي داشته است. در ادامه پژوهش مروري بر آثار چند هنرمند غيرايراني همچون جني هولرز و ديويد لوينتال انداخته شده است. سپس به تحليل و بررسي چند نمونه موردي از آثار عكاسان ايراني كه از هنرمندان غيرايراني الهام گرفته اند، پرداخته شده است. روش درنظر گرفته شده براي اين پژوهش با توجه به قرارگيري آن در حوزه علوم انساني كيفي و توصيفي است و نوع گردآوري منابع آن به صورت كتابخانه اي (كتاب، پايان نامه، مقاله وغيره) مي باشد.

No abstract