جايگاه حسن نيت در توافقات پيش قراردادي در فقه اسلامي، قوانين موضوعه افغانستان و اصول حقوق قراردادهاي اروپايي

No title

كسي كه اقدام به عمل حقوقي (مانند عقد يا ايقاع) يا عمل مادي كه منشا اثر يا آثار حقوقي است، نمايد و به صحت عمل خود اعتقاد داشته باشد، اعتقاد او، حسن‌نيت نام نهاده مي‌شود. در مقابل، هرگاه كسي در حين انجام دادن عمل حقوقي يا مادي، در صحت آن، شك (موضوعي يا حكمي) داشته باشد، فاقد حسن نيت پنداشته مي‌شود. به عبارت ديگر، هرگاه شخص در حين عمل، در وضعي باشد كه آن وضع، قادر به ايجاد سوء ظن نوعي (و نه شخصي) گردد، فرد مذكور، فاقد حسن‌نيت ارزيابي مي‌گردد. بنابراين، كسي كه ساعت طلا را به ثمن بخس مي‌خرد نمي‌تواند مدعي داشتن حسن‌نيت گردد. بنابراين، اصل حسن‌نيت، طرفين را در گفتگوهاي مقدماتي و توافقات مقدماتي، ملزم مي‌كتد تا براي رسيدن به هدف مشترك حقوقي، در نهايت صداقت، جديت و شفافيت با يكديگر همكاري داشته باشند و صادقانه به ارائه‌ي اطلاعات ضروري و لازم بپردازند. يعني طرفين موظفند ضمن رعايت رازداري نسبت به اطلاعات محرمانه‌ي طرف مقابل و عدم مذاكره‌ي موازي، منافع يكديگر را محترم بشمارند. حال سئوال اساسي كه در اينجا پديد مي‌آيد اين است كه فقه اسلامي، قوانين موضوعه‌ي افغانستان و اصول حقوق قراردادهاي اروپايي چه جايگاهي را براي اصل حسن‌نيت در قراردادهاي پيش‌قراردادي قايل شده است؟ مقاله‌ي حاضر به هدف يافتن پاسخ پرسش فوق، جايگاه حسن‌نيت در توافقات پيش قراردادي را با روش توصيفي تحليلي مورد بررسي قرارده و ثابت كرده است كه حسن‌نيت از منظر منابع مذكور، به عنوان يك قاعده‌ي كلي، در توافقات پيش‌قراردادي پذيرفته شده است.

No abstract