پژوهشي در انتساب سرقت ادبي به مولف راحه الصدور

A study on the attribution of plagiarism to Rahat al-Sodoor

راحه الصدور و آيه السرور از معدود كتاب هاي بازمانده از تاريخ سلجوقيان است كه نگارش آن در سال 603 هجري، به پايان رسيده است. بسياري از محققان بر آن بوده اند كه اين اثر، سرقت ادبي محض است و نجم الدين راوندي كسي است كه با سوء استفاده از سلجوقنامه، كتابي را كه بيست و يك سال پيش از آن، نوشته شده بوده در ظاهري ديگر، به نمايش گذاشته و با افزودن مطالبي به آن و يا تلخيص آن كتاب، به دريافت صله نائل آمده و نامش را در رديف تاريخ نويسان و همچنين نويسندگان نثر فني و مصنوع قرار داده است. اين مقاله بر آن است تا برخلاف ساير محققان كه اغلب به رونويسي از عقيده يكديگر پرداخته اند، بيان كند كه اگرچه شواهد بسياري مبني بر سرقت ادبي در راحه الصدور ديده مي شود، اما نكاتي نيز در اين كتاب وجود دارد كه نشان دهنده مشاهدات و اظهارنظرهاي خود مولف است.

Rahat al-Sodoor and Aya al-Sorroor are among the few surviving books in the history of the Seljuks that were written in 603 AH. Many scholars have argued that this is a mere plagiarism, and that Najmuddin Ravandi is the one who misused the Seljuk letter, a book written twenty-one years ago, to display it in a different form and by adding material to That or the abbreviation of that book, has achieved peace and has placed its name in the ranks of historians as well as writers of technical and artificial prose. This article, unlike other scholars who have often transcribed each other's beliefs, states that although there is ample evidence of plagiarism in Rahat al-Sodoor; But there are points in this book that indicate that there is evidence that the Seljuk letter was borrowed, not stolen, and this fact is confirmed by the silence of many great literary figures and historians of literature.