تأثير برنامه آموزش خودمراقبتي بر عزت نفس بيماران مبتلا به سرطان

The effect of Self-Care Training Program on Self-Steem of cancer patients

امروزه ابتلا به سرطان به عنوان يكي از بيماري‌هاي مزمن، موجب ايجاد تغييرات زيادي در وضعيت جسمي، عملكردي و رواني اجتماعي بيماران و خانواده آن‌ها مي‌شود. عزت‌نفس به عنوان يكي از مهم‌ترين مفاهيم روان‌شناختي در اين بيماران بايد مورد توجه قرار بگيرد. مطالعه حاضر با هدف تعيين تاثير برنامه آموزش خودمراقبتي بر عزت‌نفس بيماران مبتلا به سرطان مراجعه‌كننده به بيمارستان توحيد سنندج در سال 1399 انجام شد.  مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع مداخله‌اي قبل و بعد بود كه بر روي 162 نفر از بيماران مبتلا به سرطان مراجعه‌كننده به بخش انكولوژي بيمارستان توحيد سنندج و در دو گروه مداخله (80 نفر) و كنترل(82 نفر) انجام شد. به منظور جمع‌آوري داده‌ها از چك ليست مشخصات دموگرافيك و پرسشنامه استاندارد عزت‌نفس روزنبرگ استفاده شد. مداخله در گروه مداخله به صورت گروه‌هاي 10-5 نفره به مدت 45 دقيقه و در 4 جلسه طي يك هفته ارائه شد. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS-16 انجام شد. براي مقايسه متغيرهاي بين دو گروه از آزمون كاي دو و تي تست (T-test) و براي مقايسه مقادير متغيرها درون گروه در قبل و بعد از مداخله از آزمون تي تست زوجي(Paired T-test) و آناليز كوواريانس (ANCOVA) استفاده شد. يافته‌ها: ميانگين و انحراف معيار سن در دو گروه مداخله و كنترل به ترتيب 12/55± 44/27و 11/17± 40/07سال بود. دو گروه از نظر مشخصات دموگرافيك بجز سابقه ابتلا به سرطان در ساير افراد خانواده تفاوت آماري معني‌داري نداشتند (P>0/05). نتايج نشان داد كه ميانگين نمره عزت‌نفس در دو گروه مداخله و كنترل قبل و بعد از مداخله تفاوت معني‌داري را نشان نداد (P=0/230). نتيجه گيري: با توجه به اين كه آموزش خودمراقبتي بر عزت‌نفس تاثير نداشت لذا پيشنهاد مي‌شود كه در زمان طولاني‌تري عزت‌نفس ارزيابي شود.

Today, cancer as a chronic disease causes many changes in the physical, functional and psychological-social status of patients and their families. Self-esteem as one of the most important psychological concepts in these patients should be considered. The aim of this study was to determine the effect of self-care training program on self-esteem of cancer patients referring to Tohid Hospital in Sanandaj, 2020. Materials & Methods: The present study was a before and after intervention that was performed on 162 patients with cancer referred to the oncology ward of Tohid Hospital in Sanandaj in two groups of intervention (n = 80) and control (n = 82). In order to collect data, demographic characteristics checklist and Rosenberg standard self-esteem questionnaire were used. The intervention was performed in the experimental group in groups of 5-10 patient for 45 minutes in 4 sessions during one week. Data analysis was performed using SPSS-16 software Chi-square and t-test were used to compare the variables between the two groups and Paired t-test and analysis of covariance (ANCOVA) were used to compare the values of variables within the group before and after the intervention. Results: The mean and standard deviation of age in the intervention and control groups were 12/55±44/27 و 11/17 ±40/07 years, respectively. There was no statistically significant difference between the two groups in terms of demographic characteristics (P> 0.05), except history of cancer in other family members. The results showed that the mean score of selfesteem in the two groups of intervention and control before and after the test did not show a significant difference (P=0.230). Conclusion: Given that self-care training had no effect on self-esteem, therefore, it is suggested that self-esteem be assessed over a longer period of time.