تاثيرات حب دنيا بر رفتار فردي از ديدگاه نهج البلاغه

No title

حب دنيا به معناي دنيا دوستي و دنيا پرستي است كه امروزه يكي از مهم ترين گرفتاري هاي بشر مي باشد. حب دنيا صفتي رايج در زبان سالكان و عارفان است و از ديدگاه آنها، بزرگترين عامل دوري از ياد خدا است. انسان به دليل آنكه وليده همين عالم و اصل نشيه او از دنياست، نسبت به آن علاقه مند است؛ و اين برگرفته از فطرت بشر است كه گريزي از آن نيست؛اگر محبت انسان به دنيا جنبه افراط در پيش بگيرد نه تنها انسان را از صراط مستقيم منحرف مي‌كند، بلكه باعث به هلاكت افتادن انسان در دنيا و آخرت مي شود. بنابراين ضروري است كه درباره حب دنيا پژوهش انجام گيرد، لذا هدف نوشتار حاضر كه بر اساس روش توصيفي تحليلي نگارش يافته بررسي حب دنيا از منظر نهج البلاغه است كه از جملعه دستآوردهاي اين پژوهش مي توان به برخي از عوامل حب دنيا از قبيل: لذت طلبي و فراموشي ياد خدا و برخي از اثرات دنيا دوستي از قبيل: غفلت از آخرت، منشا گناهان وفتنه ها، محروميت از رحمت الهي و لقاي حق و...در منظر نهج البلاغه اشاره نمود

No abstract