همراهي استعاره و اسطوره در ادبيات عصر تيموري و صفوي براساس داستان مهر و ماه

The companionship of myth and metaphor in Timurid and Safavid eras based on Mehr and Mah.

داستان مهر و ماه، ماجراي عشق مهر شرقي به ماه غربي و عزيمت وي براي رسيدن به معشوق است. اين داستان، الگوي گسترش يافته غزل است كه بر ساختارهاي روايي و اپيزودهاي (خرده داستان هاي) قصه هاي عاميانه منطبق شده است؛ گفتمان منجمدي كه بر اثر استعمال و تكرار در طول زمان تبديل به كليشه شده و تجديد و بازسازي خود را در تلفيق با گونه ديگري يافته است. در داستان، ادغام و تعامل دو نوع ادبي غزل و روايت ديده مي شود كه در عين درهم تنيدگي، مرزهاي هر يك قابل جداسازي است؛ به عبارتي، غزل هاي درون روايت از قصه جدا مي شوند ولي همگنه هايي كه داده هاي انتزاعي را در سطح رويي گفتمان صورت بخشيده اند، روابط ميان نشانه ها را پيچيده كرده اند. برنامه روايي بر كنش برنامه محور مبتني است و غزل جرياني احساسي است كه در كل گفتمان نمود دارد. تحليل نشانه معناشناختي با تمايز غزل به عنوان جريان عاطفي و روايت به عنوان نظام برنامه محور، كاركرد و تعامل هر دو را در كليت گفتمان بررسي مي كند. استعاره هاي غزل با صورت بخشي به مقوله هاي بنيادين معنا چه تغييري در لايه نحوي و سطح زيرين ايجاد كرده اند؟ گونه عاطفي توانسته با شكستن هنجارهاي زباني، نمايه هاي تازه توليد كند؟ كاربرد نمايه ها و استعاره هاي غزل در روايت، گفتمان غزل را عيني كرده است، اما اين محسوس سازي با تحليلي كه از شعر و ادبيات عصر تيموري و صفويه مي شود و مدعي است كه از اسطوره تهي شده، هم سو نيست، زيرا هسته مركزي گفتمان همچنان بر اسطوره نهاده شده است.

The story of Mehr & Mah is the story of oriental love of Mehr's for the western Mah and his departure to reach his beloved. The story is an extended pattern of Sonnet(Qazal)that adapts to the narrative structures and episodes of folk tales. It is a frozen discourse that has become a stereotype through repetitive use over time and has found its reconstruction and revival in combination with another form. which can be separately defined despite their entanglements. In other words, the sonnets within the narrative are separated from the story, but the homogenates that have derived meaning from abstract data on the surface of discourse have complicated the relationships between the signs. The narrative plan is based on plan-oriented action, and the sonnet is an emotional flow that pervades the entire discourse. By distinguishing the sonnet, as an emotional flow, and narrative, as a plan-based system, the semiotic analysis examines the function and interaction of both in the whole discourse. How have the metaphors of the sonnet changed the syntactic layer and the base layer by formulating the basic categories of semantics? Has the emotional genre been able to produce new indices by breaking language norms? The use of indices and metaphors of sonnets in the narrative has objectified the discourse of the sonnets, but this sensitization is inconsistent with the poetical and literary criticism of the Timurid and Safavid eras, which claims to be devoid of myth, because the central core of discourse is still based upon mythology.