مرخصي زايمان و ارتباط آن با تصميمات باروري در زنان شاغل

Maternity Leave and Childbearing Decisions among Employed Women

اين مطالعه با هدف شناخت تجربه مادران شاغل از مرخصي زايمان و ارتباط آن با تصميمات باروري انجام شد. رويكرد اين پژوهش كيفي است. افراد مورد مطالعه شامل 25 زن شاغل با تجربه مرخصي زايمان ساكن شهر تهران است كه از طريق نمونه‌گيري هدفمند و با حداكثر تنوع به لحاظ سن، تعداد فرزندان، سمت، قرارداد و بخش شغلي انتخاب و براساس سطح اشباع نظري تعيين شدند. شيوه‌ي گردآوري داده‌‌ها مصاحبه عميق و روش تحليل يافته‌‌ها، تحليل مضمون به روش براون است. مقوله هسته «ارتباط نسبتاً متناقض مرخصي زايمان با باروري» است كه برخواسته از دو مضمون اصلي «فرزندآوري به هنگام» و «ظرفيت افزايش محدود و مشروط باروري» است. براساس يافته‌ها اجراي مرخصي زايمان و افزايش مدت آن توانسته فرصتي براي فرزندآوري در زمان مناسب و جلوگيري از تاخير طولاني فراهم كند، ليكن به دليل زنجيره علي فرزندآوري و موانع نهادي متعدد، براي تحقق ايده‌آل‌ها و بالابردن تعداد فرزندان قصد شده كافي نيست. مرخصي زايمان به تنهايي و به صورت مجزا نمي‌تواند باعث افزايش تعداد فرزندان شود و لازم است ضمن تامين شرايط اقتصادي- اجتماعي مناسب براي فرزندآوري، مجموعه‌اي از برنامه‌ها و سياست‌هاي حمايتي، بويژه در جهت دسترسي گسترده به خدمات عمومي مراقبت از كودك و انعطاف‌پذيري بازار كار اتخاذ گردد.

The aim of this study was to identify the experience of employed mothers from maternity leave and its impact on fertility decisions. The research approach of this study is qualitative. The sample consists of 25 employed mothers who experienced maternity leave, were selected through purposive sampling with maximum variety in terms of age, number of children, position, type of contract and determined based on the theoretical saturation level. The data collection method is in-depth interview and the analysis method is thematic analysis based on Brown's approach. The core category is "relatively contradictory relationship between maternity leave and fertility", which arises from the two themes of "timely childbearing" and "limited and conditional fertility increase capacity". Based on the results, implementing maternity leave and increasing its duration has provided an opportunity to have children at the right time and prevent long delays, but due to the causal chain of childbearing and numerous institutional barriers, it is not enough to achieve fertility ideals and increase the number of children. Maternity leave cannot increase the number of children per se and it is necessary to provide appropriate socio-economic conditions for childbearing and to adopt a set of supportive programs and policies, particularly a broad access to child care as well as labor market flexibility.