الگوهاي مديريت بحران در سيره ابناء الرضا(ع): مطالعه موردي بحران مشروعيت خلافت

The Models of Crisis Management in the Life of Abnā al-RiḍaCase Study: The Crisis of the Legitimacy of the Caliphate

بحران، رويدادي غيرمنتظره و گاه فزاينده است كه مشكلاتي را بر جامعه تحميل كرده و حالتي حاد و بي ثبات براي افراد و يا كل جامعه ايجاد مي كند كه رفع و دفع آن نيازمند اقداماتي اساسي است. در تاريخ امامت شيعي، سال هاي203 تا260 ق به رهبري و سرپرستي ابناء الرضا؟عهم؟ اختصاص دارد. خلفا با اتخاذ برخي سياست ها در مقام مشروعيت بخشي به خلافت خود و ابطال حق ايمه؟عهم؟ برآمدند كه البته، ابناء الرضا؟عهم؟ _ با تدابير خاص و اتخاذ برخي تصميم ها _ توانستند از تحقق اين امر جلوگيري كنند. در اين مقاله كه با روش توصيفي _ تحليلي سامان يافته، مجموعه اقدامات و اصول مديريتي ايمه متاخر شيعه؟عهم؟ براي پيش گيري از بحران و آمادگي رويارويي با آن و همچنين ارايه راهكارهاي مقابله اي و بازدارنده _ در سه مرحله «قبل از وقوع بحران »، «هنگام وقوع بحران» و نيز «پس از وقوع بحران» _ معرفي و دسته بندي شده است؛ اصول و اقدماتي كه در عصر حاضر نيز مي توانند مورد توجه و اتباع باشند.

The crisis is an unexpected and sometimes increasing event in which imposes difficulties on society and creates an unstable situation for individuals or the society and it is required fundamental acts to be eliminated. In the history of Shiite Imamate, the years between 203 to 260 coincided with the leadership of Abnā al-Riḍa. The caliphs adopted a policy in order to prove the legitimacy of their caliphate and to undo the Imams’ rights. In contrast, the Imams’ counter-strategy plan thwarted these acts. In this article, the set of actions of the late Imams that aimed to prevent the crisis and for the readiness to encounter the crisis, and to introduce the deterrent approaches in three steps of “before the crisis”, “during the crisis”, and “After the crisis” are discussed and categorized. These principles are feasible in our time.