انديشه برائت نزد اصحاب در عصر صادقين عليهما السلام

The ideology of Acquittance (Barāʾah) among the Companions of Shīʿa Imams in the era of Şādiqayn (Imam al-Bāqir &Imam al-Şādiq) (a.)

عصر صادقين عصر اوج گيري برايت از سران سقيفه از جانب اصحاب است. تحقق برايت كه قبل از اين، در عصر امام سجاد (ع) به صورت يك جريان در جامعه پا گرفته بود، اكنون به واسطه اصحاب اماميه به شيوه هاي گوناگون نمايان مي شود؛ به گونه اي كه يكي از تمايزهاي اصلي شيعه اماميه در جامعه نسبت به ديگر فرق اسلامي و شيعي، برايت نسبت به سران سقيفه است. انديشه رفض و تسميه رافضه و رافضي، برخاسته از همين موضوع برايت است. اساس انديشه برايت نزد اصحاب، انكار و نامشروع دانستن امامت غير الهي است و شواهد و قراين به اندازه اي است كه به روشني مي توان اصالت و ريشه دار بودن انديشه برايت در تشيع امامي را با به تصوير كشاندن چنين دوراني ثابت كرد. اين ادعا با ارايه گزارش هاي تاريخي و روايي، البته به صورت تحليلي و توصيفي، در اين مقاله به تصوير در آمده است.

Şādiqayn era is a specifically important historical phase since during this time the disciples tried to acquit themselves from people involved in Saghife Sedition. Acquittance, having been started as a social movement in the society during Imam Sajjad, manifested itself in various ways owing to disciples of Imamie. This acquittance movement assumed such an importance that a major distinction between Imamie Shias and other islamic and Shia sects was this very criterion. The thoughtline of Rafz (rejection of mainstream officials) and the epithet Rafezi (rejectionist) have their roots in this thoughtline. The basis for acquittance among the disciples centers on initial rejection and illegitimizing undivine Imams. Historical proofs and indicators are so many that one can easily prove autheniticity and strengths of this movement in Imamie Shiaism simply by depicting the events back then. The current paper seeks to utilize historical and narrative accounts with a descriptive-analytical approach and explore the events in this historical era.