بازنمايي هويت «پير مغان» و«صوفي» در ديوان غزليات حافظ با رويكرد نشانه شناسي گفتماني و نظريه گفتمان لاكلا و موف

The Representation Of Identity Contrast Of “Old Magi” and “Supi” In The Poems Of Hafez On The Basis Of Laclau and Mouffe Discourse Theory and Discourse Semiotic Approach

در شعر حافظ شخصيت هاي بسياري مانند زاهد، صوفي، محتسب، پير مغان و غيره وجود دارند. هويت اين افراد از نگاه و انديشه حافظ در شعر او بازنمايي شده اند. سوال پژوهش حاضر اين است كه دريابد شعر حافظ چگونه هويتي براي صوفي و پير مغان قايل است و در تقابل هويت اين دو شخصيت كدام يك برجسته گرديده است و شخصيت خودي تلقي مي شود و كدام يك حاشيه راني شده است و شخصيت غيرخودي محسوب مي شود. پيكره تحقيق ديوان غزليات حافظ مي باشد. چهارچوب نظري مبتني بر نظريه گفتمان لاكلا و موف و روش كار برمبناي روش نشانه شناسي گفتماني سلطاني (1393) است. براساس اين الگو تمام دال هاي ارزشي مربوط به «پير مغان» و «صوفي» و مدلول هاي آن ها به دست آمده اند و موردتحليل قرارگرفتند دال هاي ارزشي تمام بيت هايي هستند كه اين دو دال كليدي در آن ها به كاررفته اند. نتيجه گيري حاكي از اين بوده است كه درتقابل هويت اين دو شخصيت، هويت صوفي مجموعه اي از ويژگي هاي منفي است و با انتساب مدلول هاي منفي به دال صوفي، او موردحاشيه راني قرار گرفته و شخصيت منفي و غيرخودي به شمار آمده است. درمقابل با انتساب مدلول هاي بسيار مثبت به هويت پيرمغان، حافظ او را برجسته ساخته و قطب خودي به حساب آورده است.

There are many characters such as Zahed, Sufi, Old Magi and etc, in Hafez poems. The social identity of these chraracters is reppesented in Hafez poems from his point of view. The question of the present study is: what is the social identities of sufi and old magi in Hafez poems and which one of these two characters is foregrounded and is considered as the dominan and accepted character and which one is backgrounded and is considered as non – dominant and rejected one. Theoritical framework is based on Laclau and Mouffe discourse theory and discourse semiotic approach by Soltani (2014). According to the pattern of discourse semiotics approch and by analyzing the value signifiers related to "Old Magi" and "Sufi", and by analyzing their signifieds, it is concluded that the Sufi’s identity is a set of negative attributes and Hafez, via the assignment of these negative signifieds to Sufi, has backgranded the Sufi’s character and has considered him as a negative and non-dominant character. On the other hand, by attributing positive signifies to Old Magi, he has foregrounded the identity of the Old Magi and has considered him as a positive or dominant character.