نقد و بررسي مولفه هاي مديريت فقهي

No Title

با پيروزي انقلاب اسلامي ايران و حاكميت ولايت فقيه و ورود فقه جعفري به عرصه مديريت كشور، رويكرد ها، تعاريف و جهت گيري هاي متنوعي درباره مديريت فقهي ارائه شده است. دكتر سروش يكي از منتقدين معروف اين عرصه مي باشد. يكي از نقدهاي اساسي ايشان به مديريت فقهي، تناقض و عدم امكان چنين مديريتي است. ايشان با بيان اينكه كار فقه فقط بيان احكام رفع خصومت است نه برنامه‌ريزي، تدبير جامعه را به علم مي سپارد و مديريت فقهي را در تقابل با مديريت علمي معرفي مي كند. تحقيق پيش رو قصد دارد با روش عقلي و فلسفي به تبيين و نقد نظر ايشان بپردازد و در كشف معناي عميق و درست مديريت فقهي و صيانت از آن در برابر شبهات قدم بر مي دارد. نتيجه به دست آمده از تحقيق بيانگر اين است كه بر خلاف پندار دكتر سروش، اديان به طور اعم و اسلام به طور اخص از برنامه ريزي و مديريت بيگانه نيستند بلكه شريعت الهي در بطن خود مديريت لازم، براي اداره كشور را دارا است و قواعد كلي براي تطبيق بر جزييات در تمام اعصار را دربر دارد و مديريت فقهي به معني نفي مديريت علمي نيست بلكه به معني سنجش قواعد علوم با ارزش‌هاي ديني و احكام الهي (فقه اكبر) مي‌باشد زيرا فقه به معناي احكام فردي، فقه اصغر است و فقه به معناي اعم، فراتر از اين و اعم از باورها، ارزش ها، مشروعيت و مناسك در تمام ابعاد فردي و اجتماعي است

No Abstract