بررسي اثربخشي شناخت درماني مبتني بر ذهن آگاهي بر شفقت خود، ناگويي هيجاني و تحريف شناختي دانشجويان با نشانگان ضربه عشقي

هدف از پژوهش حاضر بررسي اثربخشي شناخت‌درماني مبتني‌بر ذهن‌آگاهي بر شفقت خود، ناگويي هيجاني و تحريف شناختي دانشجويان داراي نشانگان ضربۀ عشق بود. جامعة آمـاري اين پـژوهـش شامل تمامي ‌دانشجويان دختر داراي نشانگان ضربۀ عشق شهر قزوين است كه در سال ۱۴۰۰-۱۳۹۹ مشغول به تحصيل بودند. نمونۀ پژوهش حاضر ازطريق فراخوان و به‌شكل داوطلبانه از بين دانشجويان دختري انتخاب شد كه در زندگي خود شكست عشقي را تجربه كردند. سپس اين دانشجويان پرسشنامۀ نشانگان ضربۀ عشقي را تكميل كردند و ۳۰ نفر كه نمرۀ بالاي برش 20 را كسب كردند، به‌عنوان نمونۀ نهايي انتخاب شدند و به‌صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه گمارده شدند. در اين پژوهش، به‌منظور جمع‌آوري داده‌ها از پرسشنامۀ شكست عشقي راس (1999)، شفقت خود نف (2003)، پرسشنامۀ تحريف شناختي اليس (1998) و پرسشنامۀ ناگويي هيجاني تورنتو (1994) استفاده شد. همچنين، در پژوهش حاضر براي تجزيه‌وتحليل داده‌ها از تحليل كوواريانس چندمتغيري استفاده شد. نتايج تجزيه‌وتحليل داده‌ها نشان داد آموزش شناخت‌درماني مبتني‌بر ذهن‌آگاهي بر ناگويي هيجاني، شفقت خود و تحريف شناختي دانشجويان دختر داراي نشانگان ضربۀ عشق تأثير معناداري داشته است (0.001 p). باتوجه‌به نتايج پژوهش، مشاوران و روان‌شناسان به‌منظور افزايش شفقت خود، كاهش ناگويي هيجاني و تحريف شناختي دانشجويان داراي نشانگان ضربۀ عشقي، مي‌توانند از درمان شناختي مبتني‌بر ذهن‌آگاهي استفاده كنند.