اثر همزمان تمرين مقاومتي و تزريق سلول‌هاي اجدادي اندوتليال بر سطح گلوكز خون و بيان پروتيئن عوامل پيش التهابي فاكتور نكروز دهنده تومور آلفا و اينترلوكين-10 در بافت عضلاني موش‌هاي صحرايي نر ديابتي شده با استرپتوزوتوسين

زمينه و هدف: ديابت نوع يك در گروه بيماران خود ايمني و التهابي شيوع بالايي دارد. فاكتور نكروز دهنده تومور آلفا (TNF alpha;) و اينترلوكين10 (IL10) نقش مهمي در تنظيم تعاملات پيچيده بين سلول‌هاي بتاپانكراس و سلول‌هاي ايمني در ايجاد ديابت نوع يك (Type 1 Diabetes: T1D) دارند. اين مطالعه به منظور تعيين اثر همزمان تمرين مقاومتي و تزريق سلول‌هاي اجدادي اندوتليال بر سطح گلوكز خون و بيان پروتيئن فاكتورهاي پيش التهابي TNF alpha; و IL10 در بافت عضلاني موش‌هاي صحرايي نر ديابتي شده با استرپتوزوتوسين انجام شد. روش بررسي: در اين مطالعه تجربي ۳۶ سر موش صحرايي نر نژاد ويستار با وزن تقريبي 20 ±200گرم و سن شش هفته به صورت تصادفي به شش گروه شش تايي تقسيم شدند. القاي ديابت نوع يك به وسيله تزريق درون صفاقي استرپتوزوتوسين (STZ) به ميزان 45 ميلي‌گرم بر كيلوگرم وزن بدن انجام شد. گروه‌ها شامل گروه ديابت + تزريق سلول‌هاي بنيادي + تمرين مقاومتي، گروه ديابت + تمرين مقاومتي، گروه ديابت + تزريق سلول‌هاي بنيادي، گروه ديابتي كنترل براي كنترل گذر زمان و گروه‌هاي سالم پايه و ديابتي پايه براي پيش فرض‌ها بودند. تمرينات به مدت ۱۷جلسه تمرين مقاومتي شامل بالا رفتن از نردبان با وزنه فزاينده سه روز در هفته در شرايط يكسان آزمايشگاهي انجام شد. كشت سلول‌هاي اجدادي اندوتليال از طريق اسپيره كردن مغز استخوان فمور و انجام مراحل كشت و سپس تزريق به داخل وريد دمي صورت گرفت. ۴۸ ساعت پس از آخرين جلسه تمرين سطح گلوكز خون به روش الايزا و ميزان بيان پروتيئن TNF alpha; و IL10 در بافت عضله به روش وسترن بلات ارزيابي شد. يافته‌ها: تزريق سلول‌هاي بنيادي اندوتليال، تمرينات مقاومتي و تمرينات مقاومتي همراه با تزريق همزمان سلول‌هاي بنيادي اندوتليال در مقايسه با گروه كنترل منجر به افزايش معني‌دار ميزان فاكتور ضدالتهابي IL10 در بافت عضله اسكلتي موش‌هاي ديابتي گرديد (P 0.05). تمرين مقاومتي همراه با تزريق همزمان سلول‌هاي بنيادي اندوتليال، نسبت به تزريق سلول‌هاي بنيادي و تمرين مقاومتي هر كدام به تنهايي منجر به افزايش معني‌دار بيان فاكتور ضدالتهاب IL10 و كاهش آماري معني‌دار گلوكز در بافت عضله اسكلتي موش‌هاي ديابتي گرديد (P 0.05). نتيجه‌گيري: به نظر مي‌رسد ۱۷ جلسه تمرين مقاومتي باعث كاهش سطح گلوكز خون و بهبود شرايط التهابي در پاسخ به افزايش IL10 و كاهش TNF alpha; در گروه موش‌هاي صحرايي ديابتي با تمرين مقاومتي و همزمان تزريق سلول‌هاي اجدادي اندوتليال مي‌گردد.