توسعه الگوي شايستگي مديران در صنايع پروژه محور بخش دولتي با رويكرد تئوري داده‌بنياد

از رايج‌ترين رويكردها در حوزه مديريت پروژه، رويكرد شايستگي محور است. اين رويكرد برخلاف رويكردهاي فرآيند محور، بصورت ويژه بر نقش «فرد» متمركز است. تفاوت شرايط حاكم بر كشور به‌ويژه در مقطع فعلي، نسبت به شرايط پايداري كه مبناي تدوين استانداردها و مدل‌هاي بين‌المللي بوده، اصلي‌ترين ضرورت تدوين شايستگي‌ها در سطح ملّي است. در اين پژوهش تلاش شد با روش داده‌بنياد، مباني نظري توسعه مدل شايستگي‌هاي مديران پروژه در صنعت ساخت ايران مورد كاوش قرار گيرد. با انجام 27 مصاحبه به روشSTAR  سعي شد شايستگي‌هاي مؤثر بر موفقيت پروژه شناسايي شود. 551 كد شناسايي و ضمن تحليل در نرم افزار Atlas ti. با كدگذاري‌هاي باز، محوري و گزينشي، نهايتاً تدوين شرايط علّي، عوامل بستر، راهبرد و پيامدها صورت گرفت. از لحاظ شرايط علّي، تأثير زياد عوامل كلان محيطي و شرايط خاص كشور بر نحوه مديريت پروژه‌ها به وضوح قابل درك است. در نتيجه شاهد شكل‌گيري محيطي سراسر تغيير، تعريف پروژه‌هايي غير اصولي، پيچيدگي و پيش‌بيني ناپذيرشدن رفتارها و قوانيني فرد محور هستيم. در چنين بستري، رنگ‌پذيري شايستگي‌هاي رفتاري از محيط، اهميت بيشتر شايستگي‌هاي رفتاري و محيطي نسبت به تكنيكال و البته تغيير پارادايم شايستگي‌هاي تكنيكال به‌عنوان راهبردها مطرح مي‌شود. پيامد اين راهبردها ضرورت كنار گذاشتن ساختارهاي معمول و توجه به شايستگي‌هايي همچون كلان نگري، توان اقناع مديران ارشد، عارضه‌يابي مستمر، مديريت در لحظه، خلاقيت و توان بالاي حل مسأله و نيز آمادگي ذهني، انعطاف‌پذيري، جديت و تعهد كاري و البته نتيجه محوري است.