بررسي تأثير سياست‌هاي توسعه صنعتي بر شهرنشيني در استان‌هاي ايران

شهرنشيني و ساختار صنعتي دو سيستم توسعه اقتصادي هستند كه يكديگر را متأثر و ارتقا مي‌دهند. توسعه سريع اولي به تعديل مداوم دومي كمك مي‌كند و ارتقاء و بهينه‌سازي دومي باعث تحريك بي‌وقفه اولي مي‌شود. اين مطالعه ابتدا با استفاده از رويكرد منطق فازي، در دوره 1398-1390 براي استان هاي ايران، شاخصي از توسعه صنعتي به دست مي دهد. نتايج نشان مي دهد كه گروه استان هاي تهران، اصفهان و آذربايجان شرقي و گروه  استان هاي كردستان، ايلام و خراسان جنوبي به ترتيب بالاترين و پايين‌ترين سطح توسعه صنعتي در دوره مذكور را داشته اند. در ادامه به بررسي اثر توسعه صنعتي بر شهرنشيني با استفاده از رگرسيون كوانتايل پرداخته شده است. نتايج نشان داد كه در تمامي دهك هاي شهرنشيني، توسعه صنعتي تأثير مثبتي بر شهرنشيني دارد، اما در سطوح بالا، تأثير اين عامل بر شهرنشيني كمتر از سطوح پايين شهرنشيني است. تأثير نرخ بيكاري بر شهرنشيني نيز مثبت است اما با افزايش سطح شهرنشيني، اين تاثير افزايش پيدا مي كند. توليد ناخالص داخلي سرانه نيز بر شهرنشيني تأثير مثبتي دارد اما با حركت به سمت سطوح بالاي شهرنشيني اين اثر ابتدا افزايش مي يابد و سپس كاهش پيدا مي كند.