ارزيابي روش آيين‌نامه ASCE7 براي تعيين جابه‌جايي بيشينه سازه با جداگرهاي آونگي اصطكاكي تحت زلزله‌هاي حوزه نزديك

امروزه سازه‌هاي زيادي در نزديكي گسل با استفاده از جداساز لرزه‌اي احداث مي‌گردند. در اين مقاله، تخمين روش‌ ساده‌سازي شده آيين‌نامه ASCE716 براي جابه‌جايي حداكثر سازه‌هاي جداسازي شده توسط جداساز آونگي اصطكاكي مورد بررسي قرار گرفته و با نتايج حاصل از تحليل ديناميكي تاريخچه‌زماني غيرخطي براي زلزله‌هاي حوزه‌نزديك پالس‌گونه و غيرپالس‌گونه مقايسه گرديده است. اين بررسي براي خاك نوع دو و در منطقه با خطر نسبي خيلي زياد شهر تهران صورت گرفته است. براي بررسي اين موضوع، در ابتدا طبق روابط ساده‌سازي شده آيين‌نامه، ظرفيت جابه‌جايي 16 جداساز آونگي اصطكاكي با چهار شعاع موثر و چهار ضريب اصطكاك مختلف محاسبه شده‌است. سپس با انتخاب هفت شتابنگاشت زلزله حوزه نزديك پالس‌گونه و هفت شتاب‌نگاشت زلزله حوزه نزديك غير پالس‌گونه با استفاده از تحليل ديناميكي تاريخچه‌زماني غيرخطي، ظرفيت جابه‌جايي براي جداسازهاي آونگي اصطكاكي تعيين شده‌است. در نرم افزار OpenSees جداساز مدل شده است و سپس هر شتابنگاشت به سازه اعمال مي‌شود و جابه‌جايي حاصل از هر شتابنگاشت ثبت مي‌گردد. نتايج نشان مي‌دهند كه روابط ساده‌سازي شده آيين‌نامه براي تعيين ظرفيت حداكثر جداساز آونگي اصطكاكي در زلزله‌هاي حوزه‌نزديك نسبت به نتايج حاصل از تحليل ديناميكي تاريخچه‌زماني غير خطي، مقدار كمتري را نشان مي‌دهند. در نتيجه نياز به طراحي مجدد جهت كاهش جابه‌جايي حداكثر به ميزان مجاز آيين نامه‌اي مي‌باشد. نسبت جابه‌جايي حداكثر حاصل از روش‌هاي ساده‌سازي شده آيين‌نامه‌اي براي زلزله‌هاي حوزه‌نزديك پالس‌گونه برابر 2.2 و اين نسبت براي زلزله‌هاي حوزه نزديك غيرپالس‌گونه مقدار 2 دارد و به صورت محافظه‌كارانه براي تمام زلزله‌هاي حوزه نزديك مي‌توان 2.2 در نظر گرفت.