مدل ارتباط بين اضطراب، استرس و افسردگي با ادراك درد با نقش واسطه‌اي تاب‌آوري در بيماران مبتلا به درد مزمن يكي از بيمارستان‌هاي نظامي

درد مزمن، وضعيتي شايع و ناتوان‌كننده است كه در جهت فهم، تشخيص و درمان آن تلاش چنداني صورت نگرفته است. هدف پژوهش حاضر، ارائه مدل ارتباط بين اضطراب، استرس و افسردگي با ادراك درد با نقش واسطه‌اي تاب‌آوري در بيماران مبتلا به درد مزمن است. روش تحقيق همبستگي از نوع تحليل مسير بود. جامعه اين پژوهش را كليه بيماران مبتلا به درد مزمن بيمارستان الغدير شهر تبريز در سال 1399 تشكيل دادند كه از اين جامعه 300 نفر به‌روش نمونه‌گيري در دسترس و به‌عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. در اين پژوهش از پرسش‌نامه اضطراب، افسردگي و استرس لايبوند و لايبوند (1995)، مقياس تاب‌آوري كانر و ديويدسون (2003) و ﭘﺮﺳﺸ‌ﻨﺎﻣﻪ ﺗﺠﺪﻳﺪﻧﻈﺮﺷﺪﻩ ﺩﺭﺩ ﻣﻚ ﮔﻴﻞ ملزاك (1997) استفاده شد. داده‌هاي گردآوري‌شده با استفاده از آزمون معادلات ساختاري مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته‌هاي حاصل از پژوهش نشان داد كه بين اضطراب، افسردگي و استرس با تاب‌آوري رابطه معكوس و با ادراك درد رابطه مثبت وجود دارد. بين تاب‌آوري و ادراك درد رابطه معكوس وجود دارد. همچنين اضطراب، افسردگي و استرس با واسطه‌گري تاب‌آوري بر ادراك درد نقش پيش‌بيني‌كنندگي دارد. نتيجه مي‌گيريم كه متغيرهاي اضطراب، افسردگي و استرس هم به‌صورت مستقيم بر ادراك درد تأثير داشته و هم از طريق تقويت نقش واسطه‌اي تاب‌آوري مي‌توانند بر ادراك درد در بيماران مبتلا به درد مزمن بكاهند.