عنوان مقاله :
تأثير هشت هفته تمرين هوازي بر بيان پروتئين‌هاي سالمندي P53 و P16 بافت پانكراس موش‌هاي ديابتي
پديد آورندگان :
جان بزرگي ، مريم دانشگاه تهران - دانشكده‌ي تربيت بدني و علوم ورزشي - گروه فيزيولوژي ورزشي , گاييني ، عباسعلي دانشگاه تهران - دانشكده‌ي تربيت بدني و علوم ورزشي - گروه فيزيولوژي ورزشي , چوبينه ، سيروس دانشگاه تهران - دانشكده‌ي تربيت بدني و علوم ورزشي - گروه فيزيولوژي ورزشي , تابنده ، محمدرضا دانشگاه شهيد چمران اهواز - دانشكده‌ي دامپزشكي - گروه علوم پايه
كليدواژه :
تمرين هوازي , سالمندي سلولي , P53 , P16
چكيده فارسي :
مقدمه: هايپرگليسمي مزمن با افزايش آسيب‌هاي سلولي ناشي از فشار اكسايشي همراه است و موجب افزايش مقاومت انسوليني شده و در سلول‌هاي بتا p53 و p16 را نيز افزايش مي‌دهد كه به القاي سالمندي در سلول‌هاي ترشح كننده انسولين بافت پانكراس منجر مي‌شود. هدف از اين پژوهش تأثير هشت هفته تمرين هوازي بر بيان پروتئين‌هاي سالمنديP53 و P16 بافت پانكراس موش‌هاي ديابتي بود. روش‌ها: در اين مطالعه، تعداد 15 سر موش NMRI (3.22 ± 26 گرم) به‌صورت تصادفي در سه گروه كنترل سالم، كنترل ديابتي و تمريني ديابتي قرار گرفتند. سپس از راه غذاي پُرچرب به‌مدت 5 هفته و تزريق درون صفاقي استرپتوزوسين ديابتي شدند. پروتكل تمرين هوازي (Vmax 6050%)، 5 روز در هفته به‌مدت 8 هفته بود. پس از بي‌هوشي، خون و بافت پانكراس برداشته شد. ميزان مقاومت انسوليني، غلظت پروتئين P53 و P16 در سلول‌هاي بتاي پانكراس اندازه‌گيري شد. داده‌ها به روش ANOVA با سطح معني‌داري 0.05 ارزيابي شدند. يافته‌ها: برطبق نتايج هشت هفته تمرين هوازي در موش‌هاي مبتلا به ديابت نوع دو، كاهش معني‌دار مقاومت انسوليني (0.005=P)، غلظت پروتئين P53 (0.002=P) و P16 (0.010=P) را در بافت پانكراس به‌دنبال دارد. نتيجه‌گيري: تمرين هوازي احتمالاً با كاهش عوامل مربوط به سالمندي سلولي نظير P53 و P16 در سلول‌هاي بتا موجب بهتر شدن حساسيت انسوليني و به تأخير افتادن سالمندي سلولي ناشي از ديابت مي‌شود. لذا مي‌توان به اين نوع فعاليت ورزشي به‌عنوان يك رويكرد درماني غيرتهاجمي جهت بهبود شرايط اين بيماران نگريست.
عنوان نشريه :
ديابت و متابوليسم ايران
عنوان نشريه :
ديابت و متابوليسم ايران
