تحول در آموزش و پرورش: تحليل گفتمان كنش‌هاي سياستي دهۀ نخست بعد از انقلاب اسلامي

نشانۀ تغيير و تحول در آموزش و پرورش همواره نشانه‌اي شناور در مفصل‌بندي كنش‌هاي سياستي آموزش و پرورش و محور منازعات معنايي متعدد بوده است. در اين مقاله در چارچوبي تركيبي از نظريۀ گفتمان لاكلا و موفه و نورمن فركلاف، به تحليل گفتمان اين منازعات معنايي در متون سياستي توليد‌شده در دهۀ نخست بعد از پيروزي انقلاب اسلامي پرداخته شده است. نتايج اين تحليل نشان مي‌دهد كه منازعات معنايي در عرصۀ آموزش و پرورش، در فضايي كه «جهاد فرهنگي» ايجاد نمود، تغيير بنيادي در اهداف، محتوا، ساختار، برنامه‌ها و فلسفۀ آموزش و پرورش را با محوريت نشانۀ «اسلامي‌سازي» مفصل‌بندي كرد. اين نشانۀ محوري از طريق كنش‌هايي مثل تغيير محتواي دروس، پاكسازي نيروي انساني و حذف نشانه‌هاي گفتمان سابق، تأسيس نهاد امور تربيتي، جهت‌دهي به فعاليت‌هاي فوق برنامه، دولتي‌كردن مدارس و...، ثبات معنايي يافت. قابليت اعتبار و دسترسي اين معنا نيز با برجسته‌شدن ضرورت تثبيت نشانه‌هاي گفتمان انقلاب اسلامي پيوند برقرار كرد.