اتنوموزيكولوژي كاربردي در ايران: چارچوبي براي حل مسائل فرهنگي و اجتماعي از طريق موسيقي

اتنوموزيكولوژي كاربردي گرايشي در رشته اتنوموزيكولوژي محسوب مي‌شود. در نيمه دوم قرن بيستم، اتنوموزيكولوژي كاربردي فعاليت‌هاي گوناگوني مانند برگزاري جشنواره‌ها را به‌منظور حفظ و اشاعه موسيقي‌هاي سنتي شامل مي‌شد. در قرن بيست و يكم، دومين جريان عمده در اتنوموزيكولوژي كاربردي ظهور كرد. در اين جريان، به موسيقي به‌عنوان ابزاري براي حل مشكلات اجتماعي نگريسته مي‌شود. برخي از متداول‌ترين حوزه‌هاي كاري در اتنوموزيكولوژي كاربردي عبارت‌اند از: تلاش براي احقاق حق گروه‌هاي فرهنگي و موسيقايي محروم، حفاظت از حقوق موسيقايي در قالب پروژه‌هاي آرشيوي، تلاش براي احقاق حق فرهنگي و موسيقايي اقليت‌ها، تلاش براي محافظت و بازتوليد محيط‌هاي طبيعي و اجتماعي فرهنگ‌هاي موسيقايي، حضور در بحران‌هايي مانند جنگ و درگيري‌هاي اجتماعي، حضور فعالانه در بحران‌هاي حوزه سلامت و بهداشت، آموزش موسيقي به شكل بينافرهنگي. اتنوموزيكولوژي كاربردي به معناي امروزي‌اش در گفتمان رايج در فضاي اتنوموزيكولوژي ايران جايگاهي ندارد. در ميان واحد‌هاي مصوب رشته اتنوموزيكولوژي و پايان‌نامه‌هاي دانش‌آموختگان اين رشته هيچ ردي از اتنوموزيكولوژي كاربردي يافت نمي‌شود. ظرفيت‌‌هاي اتنوموزيكولوژي كاربردي در حوزه سياست‌گذاري فرهنگي مغفول مانده است. از جمله فرصت‌هايي كه اتنوموزيكولوژي كاربردي در اختيار سياست فرهنگي قرار مي‌دهد مي‌توان به اين موارد اشاره كرد: باز‌تعريف گروه‌هاي فرهنگيموسيقايي محروم و حمايت از آنها در قالب جشنواره‌هاي رايج در كشور، تأسيس آرشيو‌هاي موسيقي منطقه‌ايي در مناطق كمتر برخوردار به‌منظور تأثير پايدار بر حيات موسيقايي اين مناطق و ارائه راه‌حل‌هايي براي بهبود شرايط فرهنگي‌ـ‌موسيقايي مهاجرين افغانستاني در جامعه ايران.