اثربخشي آموزش روان نمايشگري بر سازش يافتگي كودكان كم توان ذهني خفيف

زمينه و هدف: يكي از مشكلات اصلي كودكان با كم تواني ذهني خفيف مشكل در سازش يافتگي است، براي كاهش اين نارسايي بايد از روش هاي عملياتي كه مناسب با سطح هوشبهر اين كودكان باشد استفاده كرد، يكي از روش هاي مناسب براي آموزش افراد با سطح هوشي عملياتي، آموزش روان نمايشگري است. از اين رو هدف پژوهش حاضر سنجش اثربخشي آموزش روان نمايشگري بر سازش ي افتگي كودكان كم توان ذهني خفيف بود. روش: پژوهش حاضر يك مطالعه نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون پس آزمون با گروه گواه است. جامعه آماري شامل كودكان پسر با كم تواني ذهني خفيف شهرستان دامغان در سال تحصيلي 99-1398 بود كه از بين آنها 30 نفر با روش نمونه گيري در دسترس و بر حسب شرايط ورود و خروج از نمونه انتخاب شده و با روش تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه جايدهي شدند. هر دو گروه پرسشنامه سازش يافتگي (سينها و سينگ، 1993) را در ابتدا و به عنوان مرحله پيش آزمون تكميل كردند و پس از ده جلسه روان نمايشگري 90 دقيقه اي گروهي براي گروه آزمايشي، در مرحله پس آزمون، مورد سنجش مجدد قرار گرفتند. داده ها به شيوه تحليل كوواريانس با استفاده از نرم افزار SPSS26 تحليل شد. يافته ها: نتايج آزمون تحليل كوواريانس نشان داد كه آموزش روان نمايشگري موجب افزايش سازش يافتگي كلي و خرده مقياس هاي عاطفي، آموزشي، و اجتماعي كودكان با كم تواني ذهني خفيف در گروه آزمايش در مقايسه با گروه گواه شد.(0/05 p). نتيجه گيري: آموزش روان نمايشگري از طريق ايفاي نقش براي كودكان گروه آزمايش، تجربه فهم دقيق تر احساس ها و هيجانات را فراهم كرد و از اين طريق به افزايش سازش يافتگي عاطفي، آموزشي، و اجتماعي كودكان با كم تواني ذهني خفيف منجر شد.