طرحواره درمان گري براي بيماران با نشانگان اختلال شخصيت وسواسي اجباري (OCPD): يك مطالعه تك آزمودني

زمينه: اختلال شخصيت وسواسي اجباري با الگوي فراگير اشتغال ذهني با نظم و ترتيب، نهايي خواهي، و كنترل فردي و بين فردي مشخص مي شود. اين ويژگي ها منجر به از دست دادن انعطاف پذيري و باز بودن فرد مي شود. پيشينه ي پژوهش نشان مي دهد كه درمان هاي غالب در درمان اين اختلال بيشتر منجر به كاهش اضطراب و افسردگي شده است تا نشانگان اختلال شخصيت وسواسي اجباري. يكي از رويكردهايي نوين در تبيين و درمان مشكلات شخصيت از جمله OCPD طرحواره درمان گري است كه با تفكيك بين طرحواره هاي ناسازگار اوليه از سبك هاي كنارآمدن به درمان مشكلات شخصيتي مي پردازد. هدف: مطالعه ي حاضر اين فرضيه را بررسي مي كند كه آيا درمان طرحواره هاي ناسازگار اوليه راهي مؤثر براي تغيير نشانگان اختلال شخصيت وسواسي اجباري است. روش: در مطالعه حاضر از طرح تجربي تك موردي از نوع خط پايه چندگانه ناهمزمان با آزمودني‌هاي متفاوت استفاده شد. بدين منظور سه بيمار مبتلا به اختلال شخصيت وسواسي اجباري از مراجعين مركز روانشناختي در سال 9899 كه بصورت هدفمند انتخاب شدند. براي جمع آوري داده هاي ابزارهاي پژوهش از مصاحبه باليني ساختار يافته براي اختلالات شخصيت (SCID5RV) (2016)، پرسشنامه باليني چند محوري ميلون (MCMIIII) (1990)، پرسشنامه طرحواره هاي ناسازگار اوليه (2006)، پرسشنامه سنجش اختلال شخصيت وسواسي اجباري (OCPDQ) (2004)، و پروتكل انفرادي طرحواره درمانگري يانگ (2003) استفاده شد. تأثير مداخله انجام شده به كمك روش ترسيم ديداري، شاخص تغيير پايا (RCT)، فرمول درصد بهبودي، بهبود باليني معنادار و سنجش عمليلاتي با پيگيري يك ماهه، سه ماهه و شش ماهه مورد بررسي قرار گرفت. يافته ها: داده‌هاي به دست آمده نشان داد كاهش نشانگان باليني و نيز كاهش طرحواره‌هاي ناسازگار اوليه در بيماران مبتلا به اختلال شخصيت وسواسي اجباري از لحاظ آماري (0/05 P)، باليني و سنجش عملياتي معنادار است. نتيجه‌گيري: نتايج نشان مي دهد طرحواره درمانگري با تأكيد بر تكنيك هاي شناختي، تجربي، و همچنين ارتباط درماني مي تواند بر كاهش طرحواره هاي غالب مبتلايان به اختلال شخصيت وسواسي اجباري مؤثر باشد.