اثربخشي آموزش صلح بر افزايش خودكارآمدي و تاب آوري در دانش‌آموزان

زمينه: خودكارآمدي و تاب آوري از جمله مهمترين مفاهيم مرتبط با سرمايه روانشناختي بوده و باتوجه به ماهيت چند بعدي آموزش صلح، بررسي تأثير آن بر افزايش خودكارآمدي و تاب آوري در دانش آموزان مسأله اصلي پژوهش حاضر است. هدف: پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي آموزش صلح بر خودكارآمدي و تاب آوري دانش آموزان دوره متوسطه اول انجام شد. روش: پژوهش حاضر به روش شبه آزمايشي با طرح پيش آزمون - پس آزمون و در نظر گرفتن سه گروه آزمايش، كنترل با پيگيري دو ماهه انجام شده است. جامعه آماري پژوهش را دانش آموزان دوره اول متوسطه منطقه 3 شهر تهران، تشكيل داده اند. 60 نفر نمونه (30 نفر گروه آزمايش و 30 نفر گروه گواه) با روش نمونه گيري خوشه اي چندمرحله‌اي انتخاب شده اند. ابزار گردآوري داده ها، پرسشنامه سرمايه هاي روانشناختي بوده كه براي آزمودن دو گويه خودكارآمدي و تاب آوري از آن استفاده شده است. پس از اجراي پيش آزمون، گروه آزمايش طي 8 جلسه 120 دقيقه اي در 8 هفته مداوم، تحت آموزش صلح قرار گرفته و گروه كنترل، نيز هيچ گونه آموزشي در اين زمينه دريافت نكردند. در پايان دوره از گروه آزمايش، پس آزمون و بعد از گذشت دو ماه، آزمون پيگيري به عمل آمد. براي تجزيه و تحليل داده ها از روش تحليل واريانس مختلط در نرم افزار SPSS22 استفاده شد. يافته ها: نتايج نشان داد كه اثر آموزش صلح بر مؤلفه هاي خودكارآمدي و تاب آوري، در سطح 0/01 معنادار است. همچنين آموزش صلح در مقايسه با گروه كنترل منجر به افزايش ميانگين نمرات مؤلفه هاي خودكارآمدي و تاب آوري در مراحل پس آزمون و پيگيري شده است. نتيجه‌گيري: باتوجه به تأثير معنادار آموزش صلح بر افزايش خودكارآمدي و تاب آوري دانش آموزان، مي توان از اين روش در موفقيت تحصيلي آن ها استفاده نمود.