مروري بر برخي از مدل‌هاي تخمين فرسايش خاك

فرسايش خاك يك پديده‌ طبيعي است كه جدايش ذرات خاك، حمل و رسوب‌گذاري آن‌ها را در بر مي‌گيرد. اين پديده به ‌عنوان عامل اصلي در از بين ‌رفتن حاصلخيزي خاك، تخريب زمين و افت عملكرد سامانه‌هاي اكولوژيكي از جمله سواحل و درياها از لحاظ تغذيه و نيز تأمين منابع آبي در بسياري از نقاط جهان به‌حساب مي‎آيد. اين فرآيند اگر چه تقريباً در تمام عرض‌هاي جغرافيايي كره زمين رخ مي‌دهد، اما تاثير آن در مناطق گرم‌سيري به‌دليل شدت زياد بارندگي در اين مناطق بسيار شديد است. اندازه‌گيري هدررفت خاك در كرت‌هاي آزمايشي، اطلاعات ارزشمندي را براي برنامه‌هاي حفاظت از اكوسيستم‌هاي آب خاكي فراهم نموده و داده‌هاي جمع‌آوري شده به استخراج روش‌ها و معادلات متنوع كمك كرده است. با اين حال، اين روش‌ها مبتني بر داده‌هاي محدودي هستند كه در يك چارچوب تحقيقاتي براي تامين اطلاعات مورد نياز جهت استفاده در مدل‌ها و معادلات مختلف توليد شده‌اند كه ممكن است در جاي ديگر به‌منظور محاسبه ميزان فرسايش در يك مكان مشخص، مورد استفاده قرار بگيرند. از آن ‌جا كه تخمين ميزان فرسايش خاك براي برنامه‌ريزي حفاظتي حياتي است، بايد مدل‌هاي برازش داده شده و كاربردي به ‌درستي انتخاب و با توجه به شرايط محلي به كار گرفته شوند. تحقيق حاضر شامل مروري بر برخي از پركاربردترين مدل‌ها براي تخمين فرسايش خاك با هدف ارائه راهنمايي مناسب براي متخصصان و مسئولان مرتبط با اين مطالعات صورت گرفته است. با انتخاب مدل مناسب و ارزيابي صحيح از پتانسيل فرسايش‌پذيري و توليد رسوب حوزه‌هاي آبخيز و ورود آن‌ها به اكوسيستم‌هاي دريايي مي‌توان در تبيين و پياده‌سازي الگوي برنامه‌ريزي در راستاي استحصال بهينه منابع آب و خاك كمك نمود.