اثر تمرين ورزشي هوازي بر شاخص هاي آپوپتوزي و آنتي‌اكسيداني بطن چپ موش‌هاي صحرايي مدل ديابت نوع دو ناشي از رژيم غذايي پرچرب و استرپتوزوتوسين

مقدمه: ورزش به عنوان يك رويكرد درماني غير دارويي بالقوه براي بهبود آسيب‌هاي قلبيعروقي پيشنهاد شده؛ ليكن اثربخشي آن در جلوگيري از پيشرفت يا ترميم آسيب‌هاي ناشي از كارديوميوپاتي ديابتي همچنان بحث برانگيز است. بنابراين، هدف اين مطالعه بررسي اثر تمرين هوازي بر شاخص­ هاي آنتي اكسيداني و آپوپتوتيك ميوكارد بطن چپ موش‌هاي صحرايي مبتلا به ديابت نوع دو مي باشد. مواد و روش ها: بيست و چهار سر موش صحرايي نر ويستار 78 هفته اي به طور تصادفي در دو گروه رژيم غذايي معمولي  (ND, n=8)  و رژيم غذايي پرچرب (HFD, n=16)تقسيم شدند. در گروه رژيم غذايي پرچرب حيوانات به مدت ۴ هفته غذاي حاوي 55 درصد چربي دريافت كردند. براي ايجاد ديابت، ۳۰ ميلي‌گرم استرپتوزوتوسين (STZ) به ازا هر كيلوگرم وزن بدن، به موش‌هاي چاق شده به صورت داخل صفاقي تزريق شد. موش‌هاي ديابتي شده به دو گروه ديابتي شاهد (CD, n=8) و گروه ديابتي تمريني (TD, n=8) تقسيم شدند. گروه تمرين به مدت ۴ هفته تمرين هوازي انجام دادند. گروه رژيم غذايي معمولي و گروه ديابتي شاهد در طول تحقيق هيچ‌گونه فعاليت ورزشي نداشتند. يافته ­ها: ديابت موجب كاهش كاتالاز بطن چپ (0/001=P) و افزايش فعاليت كاسپاز-9 (0/001=P) و P53 (0/001=P) نسبت به گروه رژيم غذايي معمولي گرديد. تمرين ورزشي موجب افزايش 37 درصدي سرعت حداكثر اكسيژن مصرفي در موش ­هاي ديابتي شد (0/003=P). گروه ديابتي تمرين كرده داراي شاخص مقاومت به انسولين و گلوكز پلاسماي كمتري نسبت به گروه ديابتي شاهد بودند. هم‌چنين، تمرين هوازي موجب افزايش كاتالاز (0/01=P) و كاهش كاسپاز-9 (0/001=P) و P53 (P=0/005) در موش هاي ديابتي شد. نتيجه گيري: تمرين هوازي فزاينده مي تواند با افزايش فعاليت كاتالاز و كاهش شاخص‌هاي آپوپتوتيك كاهش مقاومت به انسولين در ديابت را به همراه داشته باشد و به عنوان يك روش غير دارويي موثر در درمان كارديوميوپاتي ديابتي مورد استفاده قرار گيرد.