واكاوي رابطۀ تكرار و بيان گزينشي قَصص انبياء با هدفمندي سور قرآني (مطالعۀ موردي قصۀ حضرت نوح (ع))

بيان قصص و داستان امت هاي پيشين و انبياء الهي از جمله شيوه هاي تربيتي قرآن و يكي از طرق انتقال مفاهيم و معارف وحياني در مسير هدايت بشري است. شيوۀ منحصر به فرد قرآن در به خدمت گرفتن ساختار تكرار قصص در تصويرگري از طريق روايت تصاوير برش خورده از يك داستان در چندين سوره با شيوه هاي بياني و عبارات مختلف به صورت پراكنده، موجز و كوتاه با گزينش صحنه هاي مؤثر داستان، به جاي نقل منسجم آن، طعن و ايراد مخالفان و برخي مستشرقان را برانگيخته تا جايي كه ايشان، تكرار را موجب اضطراب و تزلزل و اين سبك تصويرگري را شاهدي بر غيروحياني بودن قرآن و اقتباس آن از منابع متعدد مي دانند. لذا در پژوهش حاضر، تلاش شده تا به شيوۀ توصيفيتحليلي و با مطالعۀ موردي داستان حضرت نوح% در سور متعدد، با استناد به قرينه هاي پيراموني به دست آمده از آراء و نظريات انديشمندان و مفسران قرآني، و نيز تدقيق و تعميق در موقعيت و شأن نزول آيات، و مقايسۀ تكرار و تصويرگري متفاوت يك داستان در سوره هاي مختلف، عليرغم وحدت قهرمان و يا رخداد، اين فرضيه را به اثبات برساند كه ساختار قصه ها تابعي از ساختار سوره ها بوده و انگيزۀ اصلي از تكرار و پراكندگي تصويرگري ها و قصه ها در سور قرآن، با رويكردي هدايتي و تربيتي، به خدمت گرفتن آنها متناسب با هدف و غرض سوره ها در بيان جوهر معنايي نهفته در قصص و حوادث است.