شيعيان اماميه به مثابه اهرم تعادل سياسي در كويت

كويت كشوري استثنايي در ميان شيخ‌نشين‌ها است و شيعيان اثناعشري‌اش نيز در مقايسه با شيعيان ديگر همسايگان اوضاع و احوال ويژه‌اي دارند. پژوهش حاضر بر مبناي نظريه دولت ضعيف و همچنين با بهره‌گيري از روش توصيفي‌تحليلي، جايگاه منحصر به فرد شيعيان را در معادلات خاندان حاكم براي حفظ قدرت بررسي مي‌كند. پرسش اصلي اين پژوهش اين است كه: حضور شيعيان در كويت، چه تأثيري در بقاي خاندان آل‌صباح دارد؟ با توجه به اين پرسش، فرضيه پژوهش اين است كه شيعيان، به‌خصوص پس از سال 1990، نقش اهرم تعادل را دارند و اگر آنها در كويت حضور نداشتند، خاندان آل‌صباح براي حفظ بقايش در مقابل معارضان داخلي و دشمنان خارجي با بحران‌هاي جدي مواجه مي‌شد. نتايج پژوهش نشان مي‌دهد كه حاكمان كويت با هوشمندي تمام، گاه با نزديك‌شدن به شيعه و گاه با اظهار خصومت با آنها، از دسته‌بندي‌هاي اجتماعي كشور بهره مي‌گيرند و با ايجاد تقابل بين آنها و ساير بخش‌هاي جامعه تنش نيروهاي معارض با حكومت را كاهش مي‌دهند. با اين روش آنها توانسته‌اند بحران‌هاي بزرگي را از سر بگذرانند، گرچه يكپارچگي جامعه را از دست مي‌دهند. اين پژوهش به درك موقعيت شيعيان در كويت، و اتخاذ رويكرد مناسب در قبال حكومت و شيعيانش كمك مي‌كند.