تعيين اثر تغييرات تعداد تنفس بر نتيجه جداسازي از تهويه مكانيكي در بيماران بستري در بخش مراقبت هاي ويژه

مقدمه : هدف از انجام مطالعه حاضر، تعيين اثر تغييرات تعداد تنفس (Respiratory rate) بر نتيجه جداسازي از تهويه مكانيكي در بيماران بستري در بخش مراقبت هاي ويژه بيمارستان گلستان اهواز از فروردين تا خرداد سال 1399 بوده است. مواد و روش ها : مطالعه حاضر يك مطالعه مقطعي و توصيفي و تحليلي مي باشد. جامعه آماري مورد پژوهش در مطالعه حاضر، كليه بيماران تحت تهويه مكانيكي بستري شده در بخش مراقبت هاي ويژه بيمارستان گلستان اهواز از فروردين تا خرداد سال 1399 هستند. حجم نمونه در مطالعه حاضر برابر 135 نفر به دست آمده است. جهت تجزيه و تحليل داده ها از نرم افزار SPSS 24.0 استفاده گرديد. سطح معني داري براي كليه آزمون هاي فوق 05.0 در نظر گرفته شده است . يافته ها : بيشترين فراواني علت نياز به تهويه مكانيكي در بيماران مورد مطالعه به دنبال جراحي و آسيب حاد مغزي و ديسترس تنفسي بوده است. بر اساس يافته هاي مطالعه حاضر ، در مجموع 52.6 درصد از بيماران تحت تهويه مكانيكي جداسازي موفقي داشته اند. ميزان كات آف تعداد تنفس جهت جداسازي موفق از تهويه مكانيكي برابر RR 20 به دست آمده است. تقريبا براي 67 درصد بيماران با RR 20 نتيجه جداسازي از تهويه مكانيكي موفق بوده است و براي 60 درصد بيماران با تعداد تنفس RR 20 نتيجه جداسازي ناموفق بوده است. همچنين ميزان حساسيت و ويژگي با تعيين كات آف RR 20 برابر 70 درصد و 60 درصد به دست امده است. به عبارتي 70 درصد بيماران با نتيجه جداسازي ناموفق RR 20 و 60 درصد بيماران با نتيجه جداسازي موفق RR 20 داشته اند. نتيجه گيري : بر اساس نتايج مطالعه حاضر تعداد تنفس رابطه معني داري با نتيجه جداسازي از تهويه مكانيكي داشته است. بيماران با تعداد تنفس بالا عمدتا نتيجه جداسازي از تهويه مكانيكي ناموفقي داشته اند. همچنين ميزان حساسيت در مطالعه حاضر با cut of RR 20 برابر 70 درصد به دست آمده است. به عبارتي 70 درصد بيماران با نتيجه جداسازي ناموفق RR 20 داشته اند. 60 درصد از بيماراني كه تعداد تنفس بالاي 20 داشته اند نتيجه جداسازي ناموفقي داشته اند.