سطح سرمي فريتين بيماران تالاسمي ماژور دريافت‌كننده دفراسيروكس با فرمولاسيون جديد در مقايسه با سايرداروهاي شلاتورآهن

سابقه و هدف اگر چه تزريق خون مهم ترين راه كنترل تالاسمي ماژور است، اما اين روش منجر به تجمع آهن در اندام هاي مختلف بدن بيماران مي شود. هدف از اين مطالعه، مقايسه تأثير داروي دفراسيروكس با فرمولاسيون جديد و ساير داروهاي شلاتور آهن در سطح فريتين و علائم گوارشي در بيماران تالاسمي ماژور تحت درمان در مركز تالاسمي دانشگاه علوم پزشكي كاشان در طي يك بازه دو ساله بود. مواد و روش‌ها اين مطالعه نيمه تجربي بر روي 45 بيمار تالاسمي ماژور انجام شد. اين بيماران در سال 1398 تحت درمان با دارويي غير از دفراسيروكس با فرمولاسيون جديد بودند. در سال 1399 كليه بيماران تحت درمان دارويي با دفراسيروكس با فرمولاسيون جديد قرار گرفتند. سطح فريتين سرمي هر سه ماه يك بار اندازه­گيري شده، با مقادير سال قبل مقايسه گرديد و توسط آزمون‌هاي كولموگروف اسميرنوف، t و آنوا و نرم­افزار 19SPSS مورد تحليل قرار گرفت. يافته‌ها در سال­هاي 1398 و 1399، تفاوت معنا­داري از نظر سطح فريتين سرمي ديده نشد. در سال 1399 با مصرف داروي دفراسيروكس جديد، در مجموع 11.1% بيماران دچار عوارض ناشي از مصرف دارو شدند كه نسبت به سال قبل، كاهش قابل توجهي داشت(0.004 = p). نتيجه گيري تأثير داروي دفراسيروكس با فرمولاسيون جديد در كاهش سطح فريتين سرمي بيماران مبتلا به تالاسمي ماژور مشابه داروهاي قبلي(دفراسيروكس قديم، دفريپرون و دسفرال) است. البته بيماران مصرف­كننده اين دارو دچار عوارض گوارشي كمتري از جمله درد، تهوع، استفراغ و اسهال شده­اند و ميزان رضايت از مصرف دارو به ميزان قابل توجهي افزايش يافته است.