بررسي غلظت هموگلوبين و ارتباط آن با پيامد باليني دربيماران غير ترومايي بخش آي‌سي‌يو جنرال مركز آموزشي و درماني بعثت همدان در سال 1400-1399

سابقه و هدف كاهش نرخ مرگ و مير، يكي از مهم‌ترين چالش‌هاي سيستم‌هاي مراقبت بهداشتي هر كشوري است. مرگ و مير يكي از پيامدهاي شايع بيماران غيرترومايي بستري در بخش مراقبت‌هاي ويژه است. در اين مطالعه، غلظت هموگلوبين و ارتباط آن با پيامد باليني در بيماران غيرترومايي بررسي گرديد. مواد و روش‌ها اين مطالعه مقطعي بر روي پرونده 400 نفر از بيماران غيرترومايي بستري در بخش مراقبت‌هاي ويژه جنرال بيمارستان بعثت همدان طي سال‌هاي 1398 تا 1400 از نظر غلظت هموگلوبين و ارتباط آن با پيامد باليني انجام شد. داده هاي مطالعه با نرم­افزار SPSS نسخه 23 و آزمون­هاي t ، تجزيه و تحليل واريانس يك طرفه و ضريب همبستگي پيرسون تحليل شدند. يافته‌ها در اين مطالعه 53% بيماران مرد و 47% زن بودند. ميانگين و انحراف معيار هموگلوبين قبل و حين بستري به ترتيب 2.43 ± 12.40 و 2.42 ± 11.71 گرم در ميلي‌ليتر بود. كانسر(18.8%)، مسموميت دارويي(14.8%)، مسموميت(14.5%) و (DKA (8.8% شايع‌ترين علت بستري بيماران غير ترومايي بود. فراواني مرگ داخل بيمارستاني 18.8% بود. سپسيس، آمبولي ريه، انفاركتوس ميوكارد، مننژيت و DIC به ترتيب با 46.7%، 22.7% ، 18.7% ، 6.7% و 5.3% شايع‌ترين علت مرگ بيماران بودند. بين غلظت هموگلوبين با سن، جنس و مدت بستري ارتباط معنادار مشاهده شده(P 0/05 ). هم‌چنين بين غلظت كمتر هموگلوبين قبل و حين بستري با افزايش مرگ ارتباط معنادار مشاهده شد(P 0.001 ). نتيجه گيري در مطالعه حاضر، هموگلوبين بيماران غيرترومايي در زمان بستري نسبت به زمان قبل از بستري كاهش داشت و اين افت سطح هموگلوبين با افزايش مرگ و مير بيماران غيرترومايي در بيمارستان همراه بود.