تاثير سينئول بر روي پارامترهاي رفتاري، بيوشيميايي و هيستولوژيكي در موش‌هاي نر نژاد ويستار آلزايمري شده

بيماري آلزايمر يكي از بيماري هاي تحليل برنده سيستم عصبي است كه جمعيت بسياري را در سراسر جهان درگير كرده و تا كنون درمان قطعي براي آن يافت نشده است. هدف از تحقيق حاضر بررسي اثر سينئول به عنوان يك ماده ي آنتي اكسيدان طبيعي بر پارامترهاي رفتاري، بيوشيميايي و هيستولوژيكي در بيماري آلزايمر بود. براي اين منظور تعداد 36 سر موش نر نژاد ويستار به طور تصادفي به 6 گروه تقسيم شدند. گروه كنترل بدون جراحي و تيمار خاص بودند. ساير گروه ها تحت جراحي قرار گرفته و به چهار گروه بتا آميلوئيد و به يك گروه PBS (حلال بتا آميلوئيد) تزريق شد. گروه شم با تويين 80 (حلال سينئول) تيمار شد و دو گروه تيمار هم با دوز هاي 0.02 و 0.04 ميلي گرم/كيلوگرم سينئول تيمار شدند. گروه كنترل، گروه آلزايمري و گروه PBS هيچ تيماري دريافت نكردند. در نهايت پارامترهاي رفتاري (زمان رفتن موش هاي به بخش تاريك دستگاه شاتل باكس)، بيوشيميايي (مالون دي آلدهيد، سوپراكسيد ديسموتاز، TNFα) و بافتي (با رنگ آميزي هماتوكسيلينائوزين و تيوفلاوين S) مورد بررسي قرار گرفتند. در موش هاي آلزايمري مدت زماني كه طول مي كشيد تا موش به بخش تاريك شاتل باكس برود به طور معناداري (0.001 p) كمتر از موش هاي كنترل بود. سطح مالون دي آلدهيد و TNFα نيز در موش هاي آلزايمري نسبت به گروه كنترل افزايش معنادار و سطح سوپراكسيد ديسموتاز كاهش معناداري داشت (0.001 p). بررسي هاي بافتي نيز نشان داد كه در موش هاي آلزايمري مرگ سلولي نوروني به طور گسترده در هيپوكامپ رخ داده و پلاك هاي آميلوئيدي نيز افزايش داشته اند (0.001 p). تيمار موش ها با سينئول به صورت وابسته به دوز تمامي موارد ذكر شده را به طور معناداري بهبود بخشيد. سينئول احتمالاً مي تواند به عنوان يك ماده ي آنتي اكسيدان طبيعي مناسب در جهت درمان بيماري آلزايمر و كاهش علائم آن مورد استفاده قرارگيرد كه اين امر نيازمند انجام تحقيقات بيشتر مي باشد.