تحليل تفسيري رابطه آيه دحو الأرض با دانش بشري

ويژگي‌هاي زمين ازجمله مسائلي است كه با اهدافي خاص در قرآن كريم و دانش بشري مورد توجه قرار گرفته است. »دحو الارض « نمونه‌اي از اين ويژگي‌هاست كه خداي متعال در سي‌امين آيه سوره نازعات با طرح آن، به مرحله‌اي از آفرينش زمين اشاره دارد. مفسران از ديرباز به فراخور دانش خويش يا با توجه به فهم مخاطبان و نيز منابعي كه در اختيار داشتند، تفاسير گوناگوني از دحوالارض ارائه داده‌اند. برخي بر پايه روايات آفرينش زمين، خروج زمين از زير آب و گسترده شدن آن را تفسير معتبري براي اين آيه شمرده‌اند. گروهي نيز با استناد به معاني واژه دحو و استخدام دانش‌هاي جديد بشري، آن را اشاره به حركت و شكل زمين دانسته‌اند. مطالعات ميان رشته‌اي قرآن و نجوم و بررسي واژگاني »دحو « و پذيرش قاعده امكان استعمال لفظ در بيشتر از يك‌معنا در قرآن كريم و نيز بهره‌گيري از يافته‌هاي قطعي علمي در حوزه كيهان‌شناسي و حركت اجرام آسماني نتيجه مي‌شود كه دحوالارض به يك روند بسيار طولاني اشاره دارد كه با جداشدن زمين از جرمي ديگر و پرتاب شدنش در فضا آغاز شده و تا به شكل كروي درآمدن و فراهم شدن شرايط اوليه حيات بر آن ادامه مي‌يابد.