اثربخشي درمان مبتني‌ بر ‌پذيرش‌ و ‌تعهد بر افسردگي و همجوشي‌شناختي مادران داراي فرزند مبتلا به اختلال نارسايي‌توجه/بيش فعالي

پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي درمان مبتني‌ بر پذيرش‌ و‌ تعهد بر افسردگي و همجوشي‌شناختي در مادران داراي فرزند مبتلا به اختلال نارسايي توجه/بيش فعالي بود. روش پژوهش: طرح پژوهشي حاضر، نيمه آزمايشي و از نوع پيش‌آزمون و پس‌آزمون همراه با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش شامل كليه مادران داراي فرزند با اختلال نارسايي توجه/بيش فعالي بود كه در سال 1398به كلينيك‌هاي روانشناسي و روان پزشكي شهر يزد مراجعه كرده بودند. حجم نمونه با استفاده از جدول كوهن تعيين شد كه از طريق نمونه‌گيري در ‌دسترس انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل(هر گروه 15نفر) قرار گرفتند. به منظور جمع آوري داده‌ها از پرسشنامه افسردگي بك(1996) و همجوشي‌شناختي گيلاندرز و همكاران(2014) استفاده شد و مداخله 8 جلسه‌اي درمان مبتني بر پذيرش ‌و ‌تعهد در 90دقيقه به گروه آزمايش ارائه شد. داده‌ها با استفاده از نرم افزار SPSS و با روش چند متغيري كوواريانس(مانكوا) تجزيه و تحليل شدند. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه درمان مبتني بر پذيرش ‌و‌ تعهد بر افسردگي و همجوشي‌شناختي در مادران داراي فرزند مبتلا به اختلال نارسايي توجه/بيش فعالي مؤثر بوده است. بحث و نتيجه گيري: اين يافته‌ها بر اهميت كاربرد اين مداخله بر علائم افسردگي و همجوشي‌شناختي در مادران داراي فرزند با اختلال نارسايي توجه/بيش فعالي و ارائه افق‌هاي جديد در مداخلات باليني اين مادران و فرزندان آن‌ها تأكيد دارد.