اثربخشي خودآموزي كلامي بر شايستگي اجتماعي و عزت نفس دانش آموزان داراي اختلال يادگيري ويژه سطح شهر سنندج

مقدمه: خودآموزي كلامي يكي از روش‌هاي درمان و توانبخشي براي اختلالات گوناگون عصب- تحولي است. اين روش نشات گرفته از رويكرد ويگوتسكي و لوريا است كه توسط مايكنبام و همكارانش (1986) به عنوان يكي از روش‌هاي درماني پراثر تدوين و معرفي گرديد. هدف از پژوهش حاضر تعيين ميزان اثربخشي خودآموزي كلامي بر شايستگي اجتماعي و عزت نفس دانش آموزان داراي اختلال يادگيري سطح شهرستان سنندج مي‌باشد. روش پژوهش: جامعه آماري اين پژوهش را تمامي دانش آموزان پسر داراي اختلال يادگيري از نوع خواندن، نوشتن و رياضي در مدارس ابتدايي سطح شهر سنندج در پايه‌هاي چهارم، پنجم و ششم بود كه 20 نفر از اين دانش آموزان با استفاده از روش نمونه گيري در دسترس انتخاب و در گروه نمونه پژوهش مورد مطالعه جاي داده شدند؛ كه در مرحله بعدي با استفاده از روش نمونه گيري تصادفي اين 20 نفر به دو گروه 10 نفر آزمايش و كنترل تقسيم شدند. طرح اين پژوهش توصيفي از نوع كاربردي مي‌باشد و شيوه انجام طرح به شكل نيمه آزمايشي با دو گروه آزمايش و گروه كنترل است. پرسشنامه شايستگي اجتماعي فلنر و همكاران (1990)، و عزت نفس روزنبرگ (1979) در پيش آزمون و پس آزمون مورد استفاده قرار گرفت. برنامه آموزشي خودآموزي كلامي به مدت 8 جلسه 90 دقيقه‌اي براي گروه آزمايش اجرا شد و نتايج با استفاده از تحليل كوواريانس چندمتغييره (MANCOVA) در SPSS 22 مورد تحليل قرار گرفت. يافته‌ها: يافته‌ها نشان داد كه خودآموزي كلامي بر شايستگي اجتماعي تاثير معنادار نداشته و تغييرات محسوس و معناداري ايجاد نكرد اما بر عزت نفس اين كودكان موثر بوده و تغييرات معناداري را ايجاد كرده است. بحث و نتيجه گيري: با توجه به اثربخشي خودآموزي كلامي بر عزت نفس كودكان داراي اختلال يادگيري ويژه و ايجاد تغييرات معنادار بر آن مي‌توان از اين روش درماني براي بهبود عزت نفس اين كودكان در كنار ساير مداخلات آموزشي و توانبخشي استفاده كرد اما با توجه به عدم اثرگذاري اين روش درماني بر شايستگي اجتماعي، پيشنهاد مي‌شود اثربخشي درمان مذكور را در شرايط و با گروه نمونه متفاوتي انجام داد.