تبيين معناشناختي و هستي‌شناختي تنهايي وجودي و ارائۀ رهيافت‌هاي آن از ديدگاه اروين د. يالوم و ملاصدرا

موضوع نوشتار پيش‌رو تبيين معناشناختي و هستي‌شناختي دغدغۀ «تنهايي وجودي» و ارائۀ رهيافت‌هاي آن از سوي اروين يالوم و ملاصدرا است. يالوم بر اين باور است كه انسان‌ها مي‌بايد تنهاييِ وجودي را در پيونديافتگي با ديگران مديريت نمايند؛ حال يا پيوند با هم‌نوع و يا با موجودي الهي. او در تبيين رهيافت خود معتقد است كه پسنديده‌ترين شكل پيوند با ديگران، مي‌بايد بر پايۀ «عشق عاري از نياز» باشد. ملاصدرا نيز بر اين باور است كه تمامي موجودات از جمله انسان، عين‌الربط به وجود پروردگار دانسته مي‌شوند. در اين مقاله، نگارندگان با اتخاذ روش توصيفي- تحليلي، رهيافت‌هاي يالوم و صدرا را در رهايي از تنهايي وجودي مطالعه نموده‌اند. در رهيافت صدرايي دو رويكرد ملحوظ بوده است: 1. رويكردِ حكيمانه (دقيق) با محوريت وحدت تشكيكيِ وجود و رابط ‌انگاري موجودات؛ 2. رويكرد عارفانه (ادقّ) با محوريت وحدت شخصيۀ هستي و نمودانگاري موجودات. يافتۀ پژوهش حاضر اين گرديد كه يكي از بهترين مصاديق «عشق عاري از نياز» در حكمت متعاليه نهفته است كه ملاصدرا از آن با عنوان «عشق ذاتي و فطري موجودات به حق‌تعالي» ياد نموده است. نتيجه آن گرديد كه با وجود مباني صدرايي پيرامون وجود انسان، «تنهايي وجودي» بي‌معنا است.