ارزيابي مولفه هاي موثر بر شفابخشي طراحي مراكز درماني پايدار و ارائه مدل كاربردي

امروزه استفاده از طبيعت و آثار شفابخش آن، به‌عنوان يكي از راهكارهاي معماري پايدار موردتوجه ويژه طراحان و مديران شهري قرار گرفته است. هدف از انجام اين پژوهش تعيين و اولويت‎بندي مشخصه‎هاي مؤثر بر طراحي شفابخش فضاهاي درماني پايدار، به‎عنوان يكي از زيرساخت‎هاي شهري، به‌ويژه در تعامل با طبيعت است. روش بررسي اين پژوهش كه به‌صورت آميخته انجام شده، شامل چهار گام است. در گام اول، با روش مطالعه كتابخانه‎اي و بررسي پژوهش‎هاي گذشته به بررسي مشخصه‎هاي مؤثر بر شفابخشي در فضاي درماني پرداخته شده است. در گام دوم با استفاده از روش دلفي، مصاحبه و پرسش از خبرگان با روش ليكرت، مشخصه‎هاي نهايي تعين و اولويت‎بندي و با استفاده از نرم‌افزار SPSS به روش استنباطي، تحليل شد. در گام سوم، به شيوه موردپژوهي نحوه و ميزان كاربرد اين مشخصه‎ها در نمونه‎هاي واقعي مورد تحليل استنباطي قرار گرفت. در گام آخر با استفاده از نتايج حاصل از آنها يك مدل كاربردي جهت طراحي مركز درماني شفابخش ارائه شده است. از نتايج حاصل از روش دلفي به اولويت‌بندي ۱۰ مشخصه شفابخش در طراحي فضاهاي درماني، توسط صاحب‌نظران به دست آمد. از يافته‌هاي بخش دلفي و تحليل استنباطي SPSS، مي‌توان به ميانگين بالاي حذف عوامل استرس‎زا (4/8) و تعامل با طبيعت (4/6) ميانگين پايين فعاليت‎هاي باغباني (2/4) پي برد. يافته‎هاي بخش موردپژوهي و تحليل استنباطي نيز گوياي ميانگين بالاي حذف عوامل استرس‎زا (۳) و تعامل با طبيعت (۳) و ميانگين پايين طراحي مكاني براي خلوت (۱) است. در آخر با تركيب و تطبيق نتايج حاصل از گام‎هاي مختلف پژوهش، مدل كاربردي با درنظرگرفتن اولويت‎بندي مشخصه‎ها، جهت طراحي شفابخش فضاهاي درماني به‎ويژه در تعامل با طبيعت ارائه شده است. اين مدل قابل تعميم به ساير زيرساخت‎هاي فضاهاي شهري پايدار خواهد بود.