شناسايي تاثيرات رهبري تحول‌گرا بر توسعه قابليت‌هاي پوياي سازمان

امروزه پيچيدگي و پويايي ويژگي انكارناپذير محيط سازمان‌هاست. نظريه قابليت‌هاي پويا كه به منظور پاسخ‌گويي هر چه بهتر به اين تغييرات محيطي ارائه شده است، از جايگاه مهمي در ادبيات مديريت راهبردي برخوردار است. اگر چه نقش رهبري در سازمان‌ها بيش از پيش مورد توجه قرار مي‌گيرد، پژوهش‌هاي اندكي به تاثير نقش رهبران و سبك رهبري ايشان در پيشبرد استراتژي‌هاي سازمان و توسعه قابليت‌هاي پويا پرداخته‌اند. رهبري تحول‌گرا به عنوان يكي از سبك‌هاي رهبري شناخته مي‌شود كه تاثير مهمي در انگيزش كاركنان و ارتقاء سطح عملكرد و رضايت شغلي آنان ايفا مي كند. بنابراين پژوهش كنوني به بررسي تاثير سبك رهبري تحول‌گرا در توسعه قابليت‌هاي پوياي سازمان مي‌پردازد. اين پژوهش كه از نوع توصيفي-پيمايشي مي‌باشد. براي جمع‌آوري داده‌ها از پرسش نامه چند عاملي رهبري برنارد باس و بروس آووليو بهره گرفته است. براي تعيين حجم نمونه از جدول مورگان براي جوامع محدود استفاده شده است و تعداد 123 پرسش نامه از كاركنان سازمان جمع‌آوري شد. تحليل داده‌ها به روش معادلات ساختاري با استفاده از نرم افزار Lisrel انجام شد. نتايج اين پژوهش نشان مي‌دهد كه رهبري تحول‌گرا (شامل ابعاد انگيزش عقلايي، احساسي، ترجيحات فردي و تاثيرات مطلوب ويژگي‌ها و رفتار) بر توسعه قابليت‌هاي پوياي سازمان تاثير مثبت و معناداري دارد. بر اين اساس مديران سازمان‌ها براي توسعه قابليت‌هاي پوياي سازمان، مي توانند بيش از پيش سبك رهبري تحول‌گرا را مورد توجه قرار دهند و با به كارگيري روش‌هاي مناسب نسبت به تقويت آن در سازمان خود اقدام كنند.