تحليل ثانويۀ رابطۀ شاخص‌هاي اقتصادي با نشاط اجتماعي در ايران

هدف از انجام‌دادن پژوهش حاضر، بررسي رابطه شاخص‌هاي اقتصادي با نشاط اجتماعي در مقياس كشوري به تفكيك استاني (30 استان) بود كه به روش تحليل ثانويه انجام شد. داده‌هاي مربوط به نشاط اجتماعي از مطالعه منتظري و همكاران (1391) و داده‌هاي مربوط به شاخص‌هاي اقتصادي از نتايج آمارگيري كارگاه‌هاي صنعتي ١۰ نفر كاركن و بيشتر مركز آمار ايران (1391) اخذ شده بود. به‌منظور تحليل داده‌ها از تحليل توصيفي (ميانگين، انحراف معيار، حداقل نمره، حداكثر نمره) و تحليل استنباطي (ضريب همبستگي پيرسون) استفاده شد. يافته‌ها نشان داد كه ميانگين شاخص كلي شادكامي 3.43 است و در سطح متوسطي قرار دارد. بيشترين ميانگين نشاط اجتماعي با 3.69 به استان زنجان متعلق است و كمترين مقدار اين متغير 3.12 است كه به استان يزد تعلق دارد؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ استان زنجان، شادترين استان كشور محسوب مي‌شود. علاوه‌ بر اين، بر طبق نتايج مشخص شد كه بين شاخص‌هاي اقتصادي مختلف نظير ضريب جيني، نرخ مشاركت، ارزش افزوده، نرخ اشتغال ناقص، نرخ بيكاري، سرانه توليد، سرانه ارزش افزوده و سهم اشتغال صنعت از كل اشتغال با نشاط اجتماعي رابطه معنا‌دار وجود نداشت؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ به‌رغم تصور عمومي، ميزان اثرگذاري شاخص‌هاي اقتصادي بر نشاط اجتماعي شهروندان ضعيف است و سهم ضعيف آن را در تبيين نشاط اجتماعي مي‌توان چنين تشريح كرد كه شاخص‌هايي چون اشتغال كامل، نرخ بيكاري پايين، ضريب جيني بالا و مواردي از اين دست به تنهايي نمي‌توانند در شادكامي افراد اثر داشته باشند.