ارزيابي كيفيت دانشگاه‌هاي ايران از بعد اجتماعي - فرهنگي

پژوهش حاضر يك مطالعه كيفي پديدارشناسانه است كه با هدف ارزيابي كيفيت دانشگاه‌هاي ايران از بعد اجتماعي فرهنگي انجام شد. مشاركت‌كنندگان در اين مطالعه 21 نفر از دانشجويان و اعضاي هيئت‌علمي دانشگاه كردستان، دانشگاه علامه طباطبائي، دانشگاه تهران و دانشگاه سيستان و بلوچستان بودند كه به‌صورت هدفمند انتخاب شدند و با آن‌ها مصاحبه شد. همچنين اعتبار و روايي داده ها با استفاده از روش بازبيني مشاركت‌ كنندگان در پژوهش ارزيابي شد. دادهﻫﺎي حاصل نيز ﺑا استفاده از روش ﺗﺤﻠﯿﻞ محتواي استقرايي براساس پارادايم تفسيريبرساختي تجزيه و تحليل شد. نتايج نشان داد كه اين مؤسسات كيفيت مناسبي در حوزه اجتماعي فرهنگي ندارند و مشكلات اجتماعي فرهنگي دانشگاه‌ها با دو عامل در ارتباط است كه عبارت‌اند از: عوامل سازماني (كم‌توجهي به دموكراسي، صلح‌محورنبودن و بي‌توجهي به تربيت شهروند جهاني، فضامندنبودن دانشگاه، فعال‌نبودن انجمن‌هاي صنفي/ علمي) و عوامل فردي (آگاهي محدود جامعه و بي‌توجهي به علم، مشخص‌نبودن فلسفه زندگي، روحيات فردي متضاد با محيط آكادميك، بي‌توجهي به تفاوت‌ها، كم‌رنگ‌شدن دين اسلام، تهاجم فرهنگي). همچنين به‌منظور حل مشكلات مذكور راهبردهايي از قبيل توسعه كرسي آزادانديشي، تعامل فرهنگياجتماعي با دانشگاه‌هاي جهان اسلام، ترسيم سند چشم‌انداز فرهنگي، شناسايي و سازماندهي نخبگان علمي ارائه شده است.