تأملي بر نظريه علم اشتدادي در حكمت متعاليه و هنجارهاي آموزشي آن

از آنجا كه انسان اصلي ترين محور نظام هاي تربيتي است، قطعاً شناخت و پرداختن به ابعاد مختلف او از منظري فراحسي مي تواند نقش مهمي در بهبود اجزاي سيستم آموزشي نظير اصول، روش ها و اهداف تعليم و تربيت داشته باشد. بدين منظور  نوشتار حاضر ابتدا با بررسي ظرفيت هاي علم اشتدادي در حكمت متعاليه، در راستاي نظريه هاي مختلف فلسفه علم به ارائه علم شناسي نويني پرداخته است. نظريه علم اشتدادي با تأكيد بر تناظر حقيقي ميان انسان با مراتب هستي و حقيقت و افزودن تأويل به مثابه يك «روش» در طول ساير طرق فهم حقيقت، ساحت وسيع تري از علم را مي شناساند كه نه تنها با ساير ابزارها و روش ها منافات ندارد، بلكه همه را به گونه اي در خود مي گنجاند. «استكمال مراتب نفس و مدركات متربي» و «رسميت فهم هاي متعدد از يك حقيقت واحد» به گونه اي كه منجر به شكاكيت و  نسبيت مطلق نشود، از اهداف اين نوع علم است. لكن پياده سازي تعريف و مختصات چنين علمي در سيستم آموزشي نيازمند اتخاذ روش هاي متناسب براي تحقق اهداف علم اشتدادي در راستاي رشد و تكامل متربي است كه در اين مقاله بدان پرداخته مي شود.