تأثير تمرينات ثبات مركزي در سطح پايدار و ناپايدار بر نوسانات پاسچر در ورزشكاران داراي بي‌ثباتي مزمن مچ پا

زمينه و هدف: پيچ‌خوردگي مچ پا يكي از رايج‌ترين آسيب‌هاي ورزشي است كه به‌دنبال آن فرد ورزشكار دچار بي‌ثباتي مزمن مچ‌پا (CAI) مي‌شود. هدف از اين مطالعه، بررسي اثرگذاري ۸ هفته تمرينات ثبات مركزي در سطح پايدار و ناپايدار بر نوسانات پاسچر در ورزشكاران داراي  CAI بود. روش بررسي: در اين مطالعه نيمه‌تجربي، ۳۰ ورزشكار داراي CAI با دامنه سني ۱۸ تا۳۰ سال، به‌صورت هدفمند انتخاب و به‌صورت غيرتصادفي در سه گروه، تمرين در سطح ‌ناپايدار، تمرين در سطح‌پايدار و كنترل قرار گرفتند. هر دو گروه تمرين در سطح ناپايدار و پايدار برنامه‌ي تمرينات ثبات مركزي را به‌طور مشابه انجام دادند. براي ارزيابي نوسانات پاسچر از آزمون ايستادن تك‌پا و افت فرود روي فوت‌اسكن استفاده شد. دامنه جابجايي مركز فشار و سرعت جابجاي مركز فشار اندازه‌گيري شد. از تحليل واريانس يك‌راهه و آزمون تعقيبي هولم بونفروني براي ارزيابي داده‌ها استفاده (0.05 P) شد. يافته‌ها: يافته‌هاي مطالعه نشان داد كه، ميانگين نمرات دامنه و سرعت جابجايي مركز فشار، گروه تمرين در سطح ناپايدار نسبت به گروه‌ّهاي تمرين در سطح پايدار و كنترل در آزمون‌هاي ايستادن تك‌پا و فرود در پس‌آزمون تفاوت معناداري داشت (0.05 P). همچنين دامنه جابجايي مركز فشار، گروه تمرين در سطح پايدار با گروه كنترل در آزمون ايستادن تك‌پا تفاوت معناداري نشان داد (0.05 P). نتيجه‌گيري: با‌توجه به نتايج به‌دست آمده مي‌توان گفت، انجام تمرينات ثبات مركزي بر روي ترامپولين تأثير بيشتري در كاهش دامنه و سرعت جابجايي مركز فشار ورزشكاران داراي CAI داشت. بنابراين انجام اين تمرينات را به‌عنوان يك مداخله‌ي تمريني در جهت كاهش نوسانات پاسچر در ورزشكاران زن داراي CAI توصيه مي‌كنيم.