ارزيابي اثر سطوح درآمدي بر امنيت غذايي خانوارها در استان تهران

بر اساس گزارش هاي وزارت بهداشت ايران، وضعيت ناامني غذايي در استان تهران جدي است و بخش قابل‌توجهي از جمعيت استان با كمبود مواد مغذي در سبد غذايي خود مواجه ‏اند؛ اين مسئله سبب شده تا ابتلا به انواع بيماري‌ها در ميان خانوارهاي تهراني افزايش يابد. در اين راستا، اگرچه با تصميم كارگروه سلامت و امنيت غذايي و مشاركت دستگاه‌هاي مختلف اجرايي، به ‏ويژه طي دهه هاي هشتاد و نود خورشيدي، برنامه‌هاي گوناگون براي ارتقاي سطح امنيت غذايي خانوارها در استان تهران انجام گرفته، اما شيوع نارسايي ها و بيماري هاي مختلف ممكن است ناشي از الگوي نامطلوب و ناامني غذايي باشد. از آنجا كه تأمين سلامت و امنيت غذايي از اهداف راهبردي سند چشم‌انداز بيست ‏ساله كشور است، در مطالعه حاضر، ابتدا بر اساس طبقه‌بندي گروه كالايي مركز آمار ايران و با استفاده از ماتريس عملكرد تغذيه اي، الگوي مصرف مواد غذايي در دهك ‏هاي مختلف درآمدي استان تهران شناسايي شد و پس از محاسبه شاخص امنيت غذايي براي اين دهك ها، بررسي اثر سطوح درآمدي بر امنيت غذايي خانوارها با بهره ‏گيري از الگوي لاجيت صورت گرفت. نتايج نشان داد كه سبد غذايي دهك‌هاي مياني و بالاي درآمدي نسبت به دهك‌هاي پايين جامعه ارزشمندتر و متنوع‌تر بوده و مصرف غلات و چربي در ميان آنها كمتر است؛ در مقابل، اين دهك ‏ها حبوبات، قند، شكر و شيريني، گوشت، ميوه تازه، شير، لبنيات و تخم‌مرغ، خشكبار و نوشيدني و غذاهاي آماده بيشتري مصرف مي‌كنند. بر اساس يافته ‏هاي پژوهش، متغيرهاي عضويت در سه دهك بالاي درآمدي، سن سرپرست خانوار، محل سكونت، زيربناي منزل، اشتغال سرپرست خانوار، درآمد خانوار و تنوع غذايي بر امنيت غذايي خانوارها اثر مثبت و معني‌دار و متغيرهاي عضويت در سه دهك پايين درآمدي، جنسيت سرپرست خانوار، محل سكونت، بعد خانوار و ساعت كار سرپرست خانوار بر امنيت غذايي خانوارها اثر منفي و معني‌دار دارند.