تدوين الگوي بيكاري فارغ التحصيلان دانشگاهي پسر در شهر ايلام با رويكرد نظريه داده بنياد

يكي از مسائل مهم در امر توسعه ميزان استفاده درست و منطقي از استعدادها و توانايي هايي نيروي انساني هر جامعه است. در واقع افزايش اشتغال و كاهش بيكاري به عنوان يكي از شاخص هاي توسعه يافتگي جوامع تلقي مي شود. هدف از اين تحقيق، تدوين الگوي بيكاري فارغ التحصيلان دانشگاهي پسر در شهر ايلام با استفاده از روش كيفي و بطور خاص رويكرد روشي داده بنياد مي باشد. جامعه مورد مطالعه پژوهش شامل كليه فارغ التحصيلان پسر دانشگاهي بيكار از بازه زماني 1390 تاكنون در همۀ رشته‌هاي دانشگاهي شهر ايلام مي باشد. حجم نمونه، 15 مورد براساس اشباع نظري تعيين شد. و اعتبار يافته ها از طريق تاييد و تطبيق با نظر داوران متخصص و مطلعين كليدييا همان تكنيك كسب اطلاعات موازي تامين گرديده است. در اين پژوهش اطلاعات از طريق مصاحبه ژرفانگر و به صورت نيمه ساختاريافته گردآوري شد. تحليل مصاحبه هاي فارغ التحصيلان، به شكل گيري چهارچوب مفهومي در قالب شرايط علي با مقوله هاي « نابرابري اجتماعي»، « ضعف نهادي»، « رانت گرايي»، شرايط زمينه اي در قالب « نهادينه نشدن فرهنگ كار»، « فرهنگ ايلي به مثابه عامل بازدارنده»، شرايط ميانجي در قالب « ضعف مديريتي»، « ضعف سرمايه هاي انساني»، و «راهبردهاي سلبي»، و بالاخره مقوله پيامد فردي ، پيامد اجتماعي، پيامد جمعيتي و پيامد سياسي انجاميد.در نهايت و با توجه به ارتباط بين مقوله ها، مقوله هسته «توسعه نامتوازن تمركزگرايي» به عنوان مقوله هسته استخراج شد.