تحليل پارامتري اندركنش بين تونل‌هاي موازي و زمين اطراف با تكيه بر موقعيت نسبي و روند حفاري آن‌ها (مطالعه موردي: براي تونل‌هاي ساخته شده در محيط شهري شيراز)

توسعه صنعت حمل و نقل باعث ساخت تونل هايي در همسايگي هم شده است. اين تونل ها به طور موازي در كنار هم قرار مي گيرند يا به طور متقاطع غير هم سطح ساخته مي شوند. محل قرارگيري اين تونل ها نسبت به يك ديگر و روند حفاري آن ها در توزيع تنش اطراف تونل ها و روي رفتار زمين تاثير گذار است. عدم درك مناسب رفتار سازه هاي مجاور مي تواند منجر به بروز حوادث جبران ناپذير شود. به همين دليل مطالعه اين سازه ها امري ضروري است. هدف از انجام مطالعه بررسي كامل تاثير حفاري تونل هاي موازي بر نيروهاي القايي وارد بر پوشش نگهداري تونل اول و نشست سطح زمين به منظور شناخت رفتار سازه هاي مجاور مي باشد. در اين مقاله با استفاده از روش اجزا محدود پلكسيس دو بعدي اين تحليل ها انجام شده است. طبق نتايج به دست آمده با افزايش فاصله افقي بين دو تونل، مقدار نشست سطحي كاهش مي يابد در حالي كه با افزايش فاصله قائم بين تونل ها مقدار نشست سطحي افزايش يافته است. همچنين افزايش عمق تونل دوم باعث افزايش بار القايي و لنگر خمشي بر روي پوشش نگهداري تونل اول شده است. افزايش فاصله قائم باعث تغييرات بيش تري نسبت به افزايش فاصله افقي بين دو تونل روي موارد خروجي مورد نظر دارد.