ﺗﺄﺛﯿﺮ تمرين هوازي، ازون و سلول‌هاي بنيادي مزانشيمي بر تغييرات آستانه درد در موش‌هاي صحرايي مبتلا به استئوآرتريت

سابقه و هدف: استرس حاد و مزمن ناشي از بي‌حركتي به‌ويژه بي‌تحركي ناشي از استئوآرتريت مي‌تواند آستانه درد و رفتارهاي دردي را متأثر كند؛ بنابراين مطالعه حاضر با هدف تعيين اثر تمرين هوازي، ازون و MSCs بر تغييرات آستانه درد در رت‌هاي استئوآرتريتي انجام گرفت. مواد و روش‌ها: تعداد 45 سر رت نر بالغ 8-6 هفته‌اي ويستار، با ميانگين وزني 250-230 گرم به دو گروه استئوآرتريت (40 =n) و كنترل سالم (5=n) تقسيم شدند. استئوآرتريت از طريق جراحي در رت‌ها القا شد و سپس در 8 گروه پنج ‌تايي شامل كنترل بيمار، MSCs، تمرين هوازي، ازون، تمرين هوازي + ازون، تمرين هوازي + MSCs، ازون + MSCs و تمرين هوازي + ازون + MSCs قرار گرفتند. تمرين هوازي به‌مدت هشت هفته و با سرعت 16متر بر دقيقه انجام شد. MSCs به‌ميزان 6^10 سلول بر كيلوگرم به زانوي رت‌ها تزريق گرديد؛ همچنين تزريق ازون در 3 تكرار و قبل از شروع تمرين با غلظت 20 ميكروگرم بر ميلي‌ليتر صورت گرفت. آستانه درد توسط آزمون صفحه داغ اندازه‌گيري و سطح معني‌داري 0/05 در نظر گرفته شد. نتايج: آستانه درد در گروه بيمار استئوآرتريتي در مقايسه با گروه سالم كاهش معني‌داري داشت (0/001=P). آستانه درد در گروه‌هاي سلول‌درماني (0/003=P)، ازون‌درماني و تمرين هوازي (0/0001=P) افزايش معني‌دار يافت. درحالي ‌كه اوج اين افزايش در تمرين هوازي + MSCs ديده شد (0/02 =P). نتيجه‌گيري: القاي استئوآرتريت به كاهش آستانه درد منجر مي‌گردد. هرچند تمرين هوازي، ازون و MSCs با افزايش آستانه درد نقش مهمّي در كنترل درد حادّ ناشي از استئوآرتريت دارند، اما حداكثر اثر بي‌دردي در تعامل تمرين هوازي + MSCs مي‌باشد.