تجارب حقوقي زنان مطلقه از فرايند طلاق در ايران (مورد مطالعه‌ي شهر قم)

طلاق پديده اي اجتماعي است كه با اركان مختلف جامعه اعم از خرد و كلان در آميخته و در ارتباط متقابل با عرصه هاي مختلف ،فردي خانوادگي نهادي و ساختاري است. بر اين اساس، افراد در فرايند طلاق وقايع متفاوتي را تجربه مي كنند و به دليل قانوني و قضايي بودن امر طلاق يكي از مهمترين اين وقايع تجارب «حقوقي است كه به از تجارب افراد در طول درگيري و ارتباط با امر حقوقي اشاره مي كند. اين تحقيق مبتني بر مصاحبه ي نيمه ساختار يافته با زنان مطلقه (۱٥) نمونه از شهر (قم و با تكنيك تحليل ،مضامين به توصيف غني اين تجارب پرداخته تا به اين سؤال پاسخ دهد كه زنان فرايند حقوقي طلاق در ايران را با چه كيفيتي و مبتني بر نقش آفريني كدام كنشگران تجربه مي كنند؟ بر اساس يافته ها تجارب حقوقي زنان در فرايند طلاق در ارتباط با سه مقوله ي اصلي كارگزاران ،قضايي وضعيت نهادي و ابعاد قانوني محقق مي شود و در اين ميان مدل عامليت قضات مهمترين مقوله ي فرعي به شمار آمده است، بدين ترتيب كه در نظام حقوقي ايران در موضوع طلاق افراد به ويژه قضات و وكلا فراتر از هر امر ديگري همچون عامليت زنان نهادهاي مرتبط و قوانين ايفاي نقش كنند. همچنين واحد معنايي غالب در روايت زنان از تجاربشان مربوط به نسبتي است كه اين تجارب با زن بودن آنها دارد و بنابراين غلبه ي جنسيت در مقايسه با ساير عوامل همچون افراد به ويژه قضات نهادها به ويژه دستگاه قضايي و قوانين بيشتر است.